အေမရိကန္ေတြ ဆီက ရသမွ် - ၁

အေမရိကားနဲ႕ ဆက္ဆံေရးအသစ္ထူေထာင္လုိက္ၿပီ၊ တံခါးေတြဖြင့္လို႕ အေမရိကန္ေတြဆီကဘာေတြရမလဲ လို႕ က်ေနာ္တို႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾကတဲ့အခါ သတိေလးတခုကပ္ဖို႕လိုတယ္။ အေမရိကားမွာ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ စနစ္မ႐ွိေသးဘူး ဆိုတာပါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီၿပီးျပည့္စံုမႈမ႐ွိတဲ့စနစ္ကိုက ဆင္ပိန္ကၽြဲေလာက္သာမက . .ျမန္မာျပည္ထက္ေတာ့ႀကီးထြားသန္မာတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ႀကိဳေျပာပါရေစဦး။ ႏိႈင္းစရာလားလို႕လည္း တခ်ိဳ႕က ဘုေတာၾကပါဦးမယ္။ အေမရိကန္မွ အေမရိကန္ အထင္ႀကီးၾကတဲ့သူေတြက အေမရိကန္မေကာင္းေၾကာင္းဆိုဘာမွ ေျပာတာမႀကိဳက္ၾကျပန္ဘူး။ က်ေနာ္က အေမရိကန္ေတြေကာင္းေၾကာင္းပဲေျပာ၊ မေကာငး္ေၾကာင္းေျပာရင္ အေမရိကန္လို႕ညာၿပီး တျခားတိုင္းျပည္တျပည္အပို႕ခံထားရတာလားမွ မသိတာလို႕ ေ၀ဖန္တဲ့သူလည္း ႐ွိသမို႕ ပါဗ်ာ။အေမရိကားမွာ ေကာင္းတာေတြ၊ အတုယူစရာေတြအမ်ားႀကီး ႐ွိသလို၊ ေ႐ွာင္စရာၾကဥ္စရာေတြလည္းအမ်ားႀကီးဆိုတာအဓိကေျပာခ်င္တယ္။ ကိုယ့္လူမ်ား အေမရိကန္ဆန္႕က်င္ေရးေအာ္ရင္း သိပ္ၿပီးကို အေမရိကန္နဲ႕ေပါင္းခ်င္သင္းခ်င္ေနၾကသလားလို႕။အေမရိကားဟာ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ ေပါက္ကြဲလုလု ယမ္းအုိးႀကီးလိုပဲ။ အေျဖမွန္႐ွာမရေသးတဲ့ ျပႆနာေတြ တေထြးႀကီး႐ွိေနပါတယ္။ အရင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးစ ျပာပံုဘ၀ ဂ်ပန္ေတြကို ေန႕ခ်င္းညခ်င္းခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္ျဖစ္ေအာင္ကူညီေပးႏိုင္တဲ့စြမ္းအားမ်ိဳးအေမရိကားမွာ ႐ွိပါေသးစ လို႕ သံသယျဖစ္စရာေကာငး္တဲ့အေျခအေနပါ။ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမးလိုက္ရင္ အေမရိကန္မွာ႐ွိတဲ့ျမန္မာေတြဟာ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာကေန ဘယ္မွ ေလာက္ေလာက္လားလားမသြားဘူး မလာဘူးၾကဘူး။ ျမန္မာေတြမေျပာနဲ႕ ဌာေနအေမရိကန္ေတြဆိုလည္း ဒီလုိပဲ၊ ခရီးေ၀းေ၀းမသြားၾကဘူး။ အံ့ၾသစရာႀကီး။အိုင္အို၀ါမွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္အမ်ားစုဟာ သူတုိ႕႐ုံးသူတို႕အိမ္နဲ႕ဘ၀မွာ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနတယ္။ ေဗေကး႐ွင္းရတာကလည္းနည္းတာေၾကာင့္ပါမယ္။ က်ေနာ္က ရပ္တကာရြာတ႐ုိးေလွ်ာက္သြားေတာ့ ေျပာျပရင္ သူတုိ႕ေတြ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ဗ်။ ေနာက္
သူတုိ႕သြားရင္ ဘယ္သြားသြား ေလယာဥ္ေလးနဲ႕ ရႊတ္ခနဲေလ။ ေလယာဥ္ခကလည္း ပြဲေတာ္ရက္ေတြမဟုတ္ရင္ ၁၀၀- ၁၅၀ တခါ
တေလမ်ား  ၃ - ၄ လေစာ၀ယ္ရင္ ၅၀ - ၆၀ နဲ႕ေတာင္ ရပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဘယ္သြားသြား ေလယာဥ္နဲ႕ဆိုေတာ့ ရႊတ္ခနဲဆို ဘာမွမဆိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာ အလကားေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ကိုဘာမွမဆိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြပါ။ အေမရိကားမွာ တၿမိဳ႕နဲ႕တၿမိဳ႕ဟာ ဘာမွ မဆိုင္ေအာင္ကြဲျပားျခားနားလွတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက တကယ့္ကို ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ပူပူေလာင္ေလာင္၊ တခ်ိဳ႕ေတြက ျမဴတမိႈင္းမိႈင္း၊ တခ်ိဳ႕ေတြက ႏွင္းတစုိစို ပါ။ ရာသီဥတုေတြတင္ ကြဲသလားဆိုေတာ့ လူေတြကလည္းကြဲပါတယ္။ နယူးေယာက္ခ္လည္း နယူးေယာက္ခ္အေလ်ာက္ ႐ိုင္းၾကပ်ၾကသလို၊ ၀ါ႐ွင္တန္ကလည္း ၀ါ႐ွင္တန္အေလ်ာက္ ကိန္းခန္းႀကီးပါတယ္။ အိုင္အို၀ါလည္း အိုင္အုိ၀ါအေလ်ာက္႐ုိးသားေတာဆန္သလို ဆန္ဖရန္လည္းဆန္ဖရန္အေလ်ာက္ အာ႐ွသားတို႕လႊမ္းမိုးပါသဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ အေမရိကားဆိုတာ တိုက္ႀကီးတတိုက္လံုးနီးပါးေနရာယူထားတဲ့ တုိင္းျပည္ႀကီးကို။ အေ႐ွ႕ဘက္ျခမ္းနဲ႕ အေနာက္ဘက္ျခမ္း ခရီးသြားရင္ နာရီကို သံုးနာရီေလာက္ျပန္ေ႐ႊ႕ရပါတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ဘန္ေကာက္သြားရင္ေတာင္ နာရီ၀က္ပဲ ေရႊ႕ရတာေလ။ ေလယာဥ္နဲ႕သြားေနလို႕ကေတာ့ ရႊတ္ခနဲ၊ ရႊတ္ခနဲ ဘာမွန္းကို မသိပါဘူး။ ေနာက္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေတာ့ တိုးရစ္စ္ေတြ တစီစီနဲ႕ အၿမဲစည္ပင္ေနတာၾကည့္ၿပီး အေမရိကားႀကီးက တယ္ေခ်ာ၊ တယ္လွ၊ တယ္ၾကည့္ေကာင္း ေနတယ္လို႕ျမင္စရာ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေကြးတို႕လို၊ မိတၳီလာတို႕လို ေျမလတ္ေတာၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို အားလံုးက ေက်ာ္သြားေခ်ာ္သြားတတ္တယ္။ က်ေနာ္ဟာ နယူးေယာက္ခ္ကေန ဘတ္ဖဲလိုးကို ဘတ္စ္ကားနဲ႕သြားခဲ့တယ္။ ဘတ္ဖဲလိုးကေန၊ ယူတီကာ၊ ေရာ့ခ်က္စတာ၊ ေရာ့ခ်က္စတာကေန ကိုေအာင္မိုး၀င္းက ကားတစင္းနဲ႕ မခက္မာတို႕ ပစၥဘတ္ကိုလုိက္ပို႕၊ မခက္မာတို႕ဆီက ပစၥဘတ္ကေန ဂေရးေဟာင္းကို ႏွစ္ဆင့္ေျပာင္း လို႕ အေမရိကားက ျမန္မာေအာက္က်ဴပိုင္း ဖို႕၀ိန္း ကို ကူး၊ ဖုိ႕၀ိန္းကေန ကိုေအာင္ေ၀းႀကီး ကဗ်ာထဲ ထည့္ေရးစရာ ၀ါရွင္တန္ရထားေပၚတက္လို႕ ခရီးေတြထြက္ခဲ့တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြအသီးသီးက ေဟာငး္ေလာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ႐ႈိးရြမ္းႀကီးေတြ၊ မ်က္ႏွာမသာမယာ ႏြမး္ႏြမး္ဖတ္ဖတ္ အေမရိကန္ေက်းလက္ေတာသားႀကီးေတြ..စံုေနေအာင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
အေမရိကား အေမရိကား အေမရိကားလည္းဒီလိုၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ျမန္မာျပည္လို စုတ္တီးစုတ္ဖတ္ေနရာေတြအမ်ားႀကီးပါလားဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ရထားကို လက္ထြက္ျပေနတဲ့ ကေလးေတြနဲ႕ လူႀကီးေတြကုိျမင္ရေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာ ရထားလာရင္ေျပးထြက္လက္ျပၾကတဲ့ ဗိုက္ပူခ်က္စူတို႕လိုပါပဲလားလို႕ႏိႈင္းယွဥ္မိတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတာက အေမရိကန္ေတြဟာ အင္မတန္မွ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ႏူးည့ံၾကတယ္။ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတာနဲ႕ ဟုိင္းလုပ္ၿပီးသားပဲ။ေတြ႕ရာလူနဲ႕ေတြ႕ရာေနရာမွာ စကားလက္ဆံုၾကတတ္တာလည္း အင္မတန္မွ ျမန္မာဆန္ပါသဗ်။ နယူးေယာက္ခ္သားေတြ ႐ုိင္းတာေတာ့ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ ခၽြင္းခ်က္ထားၾကရေအာင္။ အထူးသျဖင့္ နယူးေယာက္ခ္က တကၠစီသမားေတြဟာ (က်ေနာ္တုိ႕ဖိုးခြားကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ေပါ့ဗ်ာ)အင္မတန္မွ ရန္ကုန္တကၠစီဒ႐ုိင္ဘာေတြလုိ ႐ိုင္းတာတူပါသဗ်။
အဲဒီလို က်ေနာ္တို႕အမ်ိဳးေတြနဲ႕ တူလွတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ဆင္းရဲေနတာျမင္ရေတာ့ စိတ္ေတာင္မေကာင္းပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား သူတုိ႕ေတြ ခုလိုဆင္းရဲရတာလည္းလို႕ ေလ့လာမိပါတယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္အမ်ိဳးေတြ ဒီလိုမမွားရေအာင္ ေရးႏိုင္သားႏုိင္ အႀကံျပဳႏိုင္မွာကိုး။ အေမရိကားကိုလာရတာ က်ေနာ့္အတြက္ အင္မတန္မွ သက္သာလြယ္ကူပါတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ တႏုိင္ငံလံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ၈၈တုန္းက ရဲေဘာ္ေတြ၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မိတ္ေဆြေတြ ေနရာအႏွံ႕ကိုး။ ဖိတ္ရင္ဖိတ္သေလာက္လည္း လာခဲ့၊ သြားခဲ့ပါသဗ်ား။ ကိုယ့္မလဲ ပ႐ုိဂရမ္ကရတဲ့ ပိုက္ဆံ စုထားေစာင္းထားတာေလးနဲ႕ခရီးစရိတ္လုပ္သြားရေတာ့ တည္းခ ခုိခ သြားခ လာခမ်ား ျမန္မာေငြနဲ႕တြက္လိုက္ရင္ အမေလး မေတြးရဲဘူးေမာင္ရယ္ ဒီေလာက္ေငြဒီလိုသံုးရသလား ရင္တမမ ကိုး။ အုိင္ဒဗလ်ဴပီ က ပိုတဲ့ပိုက္ဆံတင္မက အိမ္ကေတာင္ျပန္မွာရပါေသးတယ္။ ခရီးစရိတ္တင္ နည္းမွ မနည္းတာ။ ဒါေတာင္ ဒီမွာ႐ွိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြအိမ္မွာ ေနရထိုင္ရ စားရေသာက္ရေပလို႕ပါ။

အေမရိကန္ ကိုေၾကြးထူ

တကယ္ေတာ့ အေမရိကန္ေတြဟာ ကမၻာ့နံပါတ္တစ္ အခ်မ္းသာဆံုးပါ လို႕ ၾကြားၾကြား၀ါ၀ါ႐ွိေပမယ့္ အင္မတန္မွ ေၾကြးထူတဲ့ တိုင္းျပည္ပါခင္ဗ်။ အစိုးရကလည္း ေပါက္ေဖၚႀကီးဆီက အေၾကြးေတြ တေလွႀကီး ယူထားလို႕ လည္ပင္းနစ္ေအာင္ ေၾကြးထူၾကသလို၊ သူတုိ႕ႏိုင္ငံသားတိုင္းကလည္း ေၾကြးကိုယ္စီနဲ႕။
သူတုိ႕တုိင္းျပည္ႀကီးလည္ပတ္ပံုကိုးက ေၾကြးစနစ္ႀကီးနဲ႕ကိုး။ အေမရိကားရဲ႕လည္ပတ္ေနတဲ့ စနစ္က ခရက္ဒစ္စနစ္နဲ႕ အဓိက ေမာင္းႏွင္လည္ပတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အမွတ္ေပးစနစ္၊ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အမွတ္ေပးစနစ္ဟာ ခရက္ဒစ္နဲ႕သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းက အက္တီဗစ္တီေတြ၊ သင္ခန္းစာလုပ္ေဆာင္မႈေတြနဲ႕ ကြန္ျမဴနီတီလူမႈေရးအလုပ္ေတြမွာ ပါ၀င္မႈေတြ၊ အားကစားလႈပ္႐ွားမႈေတြကို ၾကည့္ၿပီး ခရက္ဒစ္အမွတ္ေပးတယ္။တခ်ိန္တည္းမွာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ရင္၊ ခရက္ဒစ္မွာအမွတ္ေလွ်ာ့ခံရတယ္။
ႏိုင္ငံသားတုိင္းကိုလည္း ခရက္ဒစ္စနစ္နဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းတဲ့အခါမွာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ထားတဲ့သူ၊ အခြန္မေဆာင္တဲ့သူ၊ အရက္မူးတဲ့သူ၊ ေခ်းေငြမဆပ္တဲ့သူ အားလံုးကို ခရက္ဒစ္မွာ မွတ္ထားတယ္။ ခရက္ဒစ္မေကာင္းတဲ့သူဟာ အခြင့္အေရးေတြဆံုး႐ႈံးတယ္။ အစုိးရက ႏိုင္ငံသားတုိင္းကို ေခါင္းခံၿပီး တာ၀န္ယူေပးထားတယ္။ ေဆးကုသမႈ၊ ပညာသင္ၾကားမႈ ကအစ အိမ္၀ယ္၊ ကား၀ယ္ ေတြအထိ လုိခ်င္တာေတြ လုိအပ္တာေတြကို တာ၀န္ယူေပးထားတယ္။ ဘဏ္ေတြကေန ေခ်းေငြေတြ ထုတ္ေပးေစတယ္။ အဲဒီလိုေခ်းေငြေတြအတြက္ အစိုးရကပဲ တာ၀န္ယူထားေပးတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ႏိုင္ငံသားတေယာက္၊ တခါမွ အိမ္မပုိင္ႏိုင္ေသးဘူး အိမ္၀ယ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားမွာ ပံုမွန္၀င္ေငြ႐ွိတယ္၊ ခင္ဗ်ားမွာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္းမ႐ွိဘူး၊ ခင္ဗ်ားမွာတျခားဘာမွ နာမည္ပ်က္မ႐ွိဘူးဆိုခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ား၀င္ေငြနဲ႕သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အိမ္တလံုးကို စဦးေပးေငြ ၃ ရာခိုင္ႏႈနး္ေလာက္နဲ႕  ေရာင္းေပးတယ္။
ခင္ဗ်ားကို အိမ္၀ယ္ႏိုင္ဖို႕ ဘဏ္တခုခုက ေငြထုတ္ေခ်းတယ္။ အဲဒီေငြကို အစိုးရက တာ၀န္ယူ အာမခံေပးတယ္။
ႏွစ္ ၃၀ ဆို ႏွစ္ ၃၀၊ ႏွစ္ ၂၀ ဆို ႏွစ္ ၂၀ ဘဏ္က အတိုးတခု သတ္မွတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားကို ထုတ္ေခ်းပါတယ္။ ကားလည္း အဲလို၊ ဖုန္းလည္း အဲလုိ။ ဘာပစၥည္း၀ယ္၀ယ္ အေၾကြး၀ယ္လို႕ရတယ္။
အဲဒီအေၾကြးေတြကို ဘယ္လုိဆပ္သလဲဆိုေတာ့ လစဥ္ရတဲ့ လခထဲကေန ျဖတ္တယ္။ အဲဒီမွာရလာတဲ့ “လခ” ဟာ ဘယ္ေလာက္မို႕လို႕လဲ ဆိုတာ ေဆြးေႏြးစရာျဖစ္လာပါၿပီ။ လခ လို႕မေျပာခင္ အေမရိကားမွာ အေျခခံအလုပ္လုပ္သူေတြဟာ တနာရီ ၇ ေဒၚလာေအာက္ထစ္ရၾကတယ္။ ဒါအနည္းဆံုး လုပ္ခပါ။ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္တဲ့သူတေယာက္ရဲ႕ ၀င္ေငြဟာ တလကို ေဒၚလာ ၁၀၀၀ ကေန ၁၂၀၀ ရပါတယ္။ စားစရိတ္က မိသားစု ၃ ေယာက္ကို တလ ၅၀၀ ဆိုတာ ဗိုက္႐ိုက္စားလို႕ရပါတယ္။
ၾကက္ဥ ၅ ဒါဇင္ကို ၇ ေဒၚလာကေန ၁၀ ေဒၚလာ။ ဆန္တေပါင္ ကို ၁ ေဒၚလာခြဲ၊ ၾကက္ေကာင္လံုးေက်ာ္ထားတာ ၆ ေဒၚလာ။ ေပါမွေပါ။ ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဳးပဲလုပ္လုပ္ အလုပ္ရတာနဲ႕ စားေလာက္တယ္ ေျပာရမယ္။ ေနစရိတ္က ႀကီးတယ္။ ငွားေနတဲ့ လူကေတာ့ အိမ္လခတနင့္တပိုးပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိမ္၀ယ္ဖို႕ကိစၥေတြမွာ အစိုးရက လူတိုင္းအိမ္ပုိင္ႏိုင္ဖို႕၊ လုပ္ေပးထားတယ္။ ကားမွာလည္း ကား
ဆုိတာ အေျခခံလူသံုးကုန္လို႕သေဘာထားၿပီး အၿပိဳင္အဆိုင္ေရာင္းတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ထုတ္ အသစ္ခ်တ္ခၽြတ္ကားသစ္တစီးကို အေပါဆံုး
ေဒၚလာ ၁၃၀၀၀ ပဲ ႐ွိပါတယ္။ ျမန္မာေငြနဲ႕ဆို..သိန္းတရာ၀န္းက်င္ပါ။ ဘယ္အေမရိကန္မွ သူတုိ႕လက္ထဲ ေဒၚလာ၁ေသာင္းေက်ာ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ အဲဒီ ကားကို သူတို႕ေတြ အေၾကြး၀ယ္စီးၾကတယ္။ ငါးႏွစ္ေခ်းေငြနဲ႕။ တလကို ေဒၚလာ သံုးရာေလာက္ႏႈန္းနဲ႕ ၅ႏွစ္ပါတဲ့။ အေမရိကန္အစုိးရဟာ အိမ္၊ ကား စတာေတြကို အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြလုိ႕သတ္မွတ္ၿပီး ကို
ဒီလုိေပါမ်ားေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္ဗ်ာ။ ဖုန္းေတြကေတာ့ လမ္းေဘးက စတိုးဆိုင္ေတြမွာ ေပါေပါေသာေသာ၀ယ္ခ်င္သလို ၀ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဖုန္းဟန္းဆက္ေပၚမူတည္ၿပီးသာေပးရမယ္။ ဆင္းကဒ္အတြက္ပိုက္ဆံေပးရတယ္ လို႕ မ႐ွိပါဘူး။ လစဥ္ ေဒၚလာ ၅၀ ဆိုရင္ အကန္႕အသတ္မ႐ွိသံုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို စားစရိတ္သက္သာလွလို႕ သူတုိ႕ကို အရမ္းကို ပိုလွ်ံေနမွာပဲ လို႕ေတြးမိရင္လည္း မွားမွာပဲ။ သူတုိ႕ရဲ႕ က်န္တဲ့ပိုက္ဆံေတြဟာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တုန္းက ေခ်းေငြ၊ အိမ္၀ယ္တုန္းကေခ်းေငြ၊ကား၀ယ္ထားတဲ့ေခ်းေငြ၊ အိုင္ပက္အသစ္၀ယ္တဲ့ေခ်းေငြ၊ အိုင္ဖုန္းအသစ္၀ယ္တဲ့ေခ်းေငြနဲ႕ အေၾကြးေတြဆပ္လို႕ ပတ္ခ်ာလည္ေမြ႕ေနပါသဗ်။ ဒါ့အျပင္ တရိတ္ရိတ္တက္လာတဲ့ ဓါတ္ဆီေစ်း၊ ဂက္စ္ေၾကး၊ မီတာေၾကးေတြကိုလည္း သူတို႕ေတြ တညည္းညည္းတညဴညဴျဖစ္ေနၾကပါသဗ်။ က်ေနာ္တို႕ ေရႊျမန္မာေတြကေတာ့ အသည္းမာတဲ့လူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အျပင္ ေရကိုမူလေခၽြတာၾက၊ လွ်ပ္စစ္ကိုလည္းေခၽြတာၿပီး ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႕ႀကီးလာတဲ့လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဘာဟီတာမွ မသံုး၊ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနတတ္ၾကပါသဗ်ာ။ ျမန္မာေတြ အေနအထိုင္ေအးခ်မ္းပါေပတယ္ လို႕ ဂုဏ္လုပ္ရမလားပဲ။ တမိသားစုနဲ႕ တမိသားစု ဆံုၾကရင္ ေခၽြတာနည္းေလးေတြလည္း အျပန္အလွန္ဖလွယ္ၾကပါေသးတယ္။ ဒီလိုေနလို႕အလကားလို႕လည္း အထင္မေသးနဲ႕ေနာ္။ သူတို႕ဆင္းရဲပံုမ်ား ကားနဲ႕တိုက္နဲ႕လို႕ေျပာရမွာပါပဲ. .


ဆက္ပါမယ္

ခ်ိဳတူးေဇာ္