Friday, September 6, 2019

" လူေပါင္းမွား လို႔ ဘိန္းထုတ္တယ္ "


လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ မူးယစ္ေဆးဝါးထုတ္လုပ္မႈေတြနဲ႔ မကင္းႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ျငင္းစရာ မဟုတ္ဘူး။
 ဒီေလာက္ တိုက္ေနၾကမွေတာ့ ဒီစစ္စရိတ္ကို သဲ့ေနေအာင္သံုးႏိုင္ဖို႔ ရရာနည္းလမ္းစံုနဲ႔ ရွာၾကမွာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ရွမ္းျပည္ႀကီးတခြင္လံုး ကမ႓ာ့မူးယစ္ေဆးအမ်ားဆံုးထြက္ရာေဒသႀကီး ျဖစ္သြားရတာ အဓိက ဘယ္သူေတြမွာ တာဝန္ရွိသလဲ ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ရင့္က်က္စြာ သံုးသပ္ၾကဖို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး ႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္လာသည္အထိ အစစ နိမ့္က်ဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ့ ဒီေဒသသားေတြဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း တရားဥပေဒမဲ့ ျပဳက်င့္မႈေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ခံခဲ့ရတယ္။

ရြာထဲစစ္ေၾကာင္းဝင္လာၿပီဆိုရင္ ေတြ႕ရာ ၾကက္ ဝက္ ဆြဲခ် စားေသာက္၊ ပိုက္ဆံလည္း ေပးခ်င္မွေပး၊ ေပးခ်င္သေလာက္ေပး၊ ရြာကေယာက္်ားေတြ ေပၚတာဆြဲ၊ မသကၤာရင္ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္၊ မိန္းကေလးေတြ မုဒိန္းက်င့္နဲ႔ ခံခဲ့ရတယ္။

အတိုက္ခံလိုက္ရရင္ နီးရာရြာ မီးတိုက္ၾကျပန္ေသးတယ္။ ဒါေတြဟာ ဒီႏွစ္ေပါင္း ၇၀ အတြင္း တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ ျဖစ္စဉ္ျဖစ္ရပ္ေတြပါ။

ခု တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းေတြက အရပ္သားေတြရဲ႕ ကားေတြမီးရႈိ႕ေတာ့ စိတ္ေတြဆိုးၾက၊ အဖ်က္သမားေတြ ကင္ပြန္းတပ္ၾက နဲ႔၊
ဒီႏွစ္ ၇၀ လံုး ရြာေတြမီးရႈိ႕ခံ၊ ၾကက္ ဝက္ ေမြးထားတာေတြ လုယက္ခံ၊ တႏွစ္လံုး နဖူးကေခၽြးေျခမက်ေအာင္ ေတာင္ယာလုပ္ၿပီး စုထားေဆာင္းထားသမွ် လုယက္ဖ်က္စီးခံရတဲ့ ဘဝေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ မီးရႈိ႕ခံရတဲ့ ကားေတြေၾကာင့္ ပူတဲ့အပူေတြနဲ႔ ယွဉ္ထိုး စာနာၾကည့္ႏိုင္ပါေစ။

ဒီလို ဖိႏွိပ္မႈေတြေၾကာင့္ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး လက္နက္ကိုင္ၾက၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ့ အစမွာ ေျပာခဲ့သလို စစ္သံုးစရိတ္အတြက္ ရရာနည္းလမ္းနဲ႔ မူးယစ္ထုတ္လုပ္မႈေတြ လုပ္ကုန္ၾက ျဖစ္ကုန္ၿပီး ဆိုးသံသရာ လည္မဆံုးေတာ့ဘူး။

ဒါေတြဟာ ေတာရမ္းမယ္ဖြဲ႕ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းမီဒီယာေတြကကို ေသခ်ာေလ့လာ ႐ိုက္ကူးမႈေတြနဲ႔ ေထာက္ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြပါ။
ဒီဆိုးသံသရာႀကီး က ရပ္ဖို႔ တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းဟာ ဒီေဒသေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေျဖရွင္းၾကၿပီး ဒီစစ္မီး ၿငိမ္းမွ ရမွာ ျဖစ္တယ္။

ေဒသသားေတြလိုလားတဲ့အတိုင္း ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေတြကို အျပည့္အဝေပးရမွာ ျဖစ္တယ္။

ဒီလို ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရသြားၾကမွသာ မူးယစ္ေဆးဝါးထုတ္လုပ္မႈေတြဟာ ရပ္ဆိုင္းသြားမွာျဖစ္တယ္။
မရပ္ရင္ မရပ္တဲ့ ေဒသ၊ မရပ္တဲ့အဖြဲ႕အစည္းဟာ ႏိုင္ငံတကာမူးယစ္ႏွိမ္ႏွင္းေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ဝိုင္းဝန္းေခ်မႈန္းခံၾကရမွာပါပဲ။

တဘက္ကလည္း ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေတြ ရလာရင္ မိမိတို႔ေဒသတြင္း ျပည္ပရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ဝင္လာေအာင္၊ ကုန္ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ခြင့္ေတြ ရလာေအာင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ မူးယစ္ေဆးဝါး ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ကုန္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ခုေတာ့ မွားယြင္းေသာ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမႈ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြနဲ႔ ဒီေဒသႀကီးဟာ စစ္မီးေတြဟုန္းဟုန္းေတာက္၊ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ အလွ်ံပယ္ ျဖစ္ေနပါေရာ။

စကထဲက ပင္လံုမွာ လက္မွတ္မထိုးဘဲ သီးျခားရွမ္းဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအေနနဲ႔သာ ရပ္တည္ခဲ့ရင္ ခုေလာက္ဆို အင္မတန္ လွပ ဧခ်မ္းတဲ့ အာရွတိုက္က ႏိုင္ငံတခု ျဖစ္ေနေရာေပါ့။
ေမာရစ္ေကာလင္း က ကမ႓ာေျမေပၚက နိဗၺာန္ဘံု Paradise on earth လို႔ကို တင္စားခဲ့ရာေဒသ။

ဒီလိုလွပတဲ့ အရပ္ေဒသတခု ဒီလိုျဖစ္သြားရတာကို ျဖစ္ျဖစ္ ငတို႔ဗမာပိုင္ျဖစ္ရဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းတဲ့လား။
ငွက္ကေလးေတြကို ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ေမြးခ်င္တဲ့လူနဲ႔ အေဝးကေန ဓါတ္ပံုကေလးေတြ႐ိုက္ၿပီး အဲဒီငွက္ကေလးေတြ သူ႔သဘာဝအတိုင္း ေနေနတာကို လိုလားတဲ့သူ ႏွလံုးသားခ်င္း မတူပါေလ။

က်ေနာ္ဟာ ဗမာတေယာက္ေပမဲ့ အဲဒီရွမ္းျပည္ ကို ခ်စ္လွ၊ သာယာေစခ်င္လွတယ္။ ငတို႔ဗမာေတြနဲ႔ ေပါင္းလို႔ သူတို႔ေဒသႀကီး ပ်က္စီး စစ္သင့္ ဘိန္းထြက္ ျဖစ္ရတယ္ လို႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ေမာ္ရစ္ေကာ္လင္း ရဲ႕ ႏွလံုးသားမ်ိဳး က်ေနာ့္အမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ၾကေစခ်င္တယ္။

ကခ်င္ျပည္ဆိုလည္း လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ဦးႏုအစိုးရ ရဲ႕ တ႐ုတ္ကို ဖဲ့ေပးျခင္းခံခဲ့ရတယ္။
ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးဖို႔ေကာင္းတယ္။ တျပည္နယ္လံုး မေပးခဲ့တာ။
ေပးခံလိုက္ရတဲ့ ေဒသေတြဟာ တ႐ုတ္အစိုးရေအာက္မွာ ဧခ်မ္းေန သာယာေနလိုက္ပံုမ်ား။

ခြဲထြက္လိုက္ရင္ တ႐ုတ္ေအာက္ေရာက္သြားမယ္၊ ကုလားေအာက္ေရာက္သြားမယ္၊ ထိုင္းဘက္ပါသြားမယ္ နဲ႔ ဂ်င္းစကား၊ ေျခာက္လံုးလွန္႔လံုးေတြ ေျပာၾကျပန္ေသးတယ္။

ေရာက္စမ္းပါေစဗ်ာ၊ အေပးခံလိုက္ရတဲ့ ကခ်င္ေဒသေတြက သက္ေသပဲ၊ ဗမာေအာက္ေရာက္တာထက္ေတာ့ ဘယ္ေအာက္ေရာက္ေရာက္ သာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ျပည္မသားဗမာေတြဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုေတာ့၊ ဆင္းရဲတာလည္း ကုန္းေကာက္စရာမရွိ၊ ကေလးေတြ တျပံဳတေခါင္းေမြးထားၿပီး ပစၥလကၡတ္ထားသလိုပဲ။
တာဝန္မယူႏိုင္ဘဲ ဒီျပည္ေထာင္စု ဆိုတာႀကီး ကို ဇြတ္ဖက္တြယ္ေနၾကတယ္။
ဖက္တြယ္ၾကတာကလည္း ဂ်င္းပညာေရး က ႐ိုက္သြင္းခံထားရလို႔။

မၾကာေသးခင္က တေယာက္က လာမန္႔တယ္။
ဒီဧရိယာစတုရန္းမိုင္ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္းေဒသႀကီးတည္တံ့ဖို႔ကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘာ္သူေတြ ေပးဆပ္ခဲ့သလဲ ဘယ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အဓိကအားထုတ္မႈလဲ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ ဆိုပဲ။

အံမယ္ေလး ၾကည့္ၾကည့္ေတာ့ ဟိုးပုဂံေခတ္ကထဲက သတ္လာလိုက္၊ တိုက္လာလိုက္တာ၊ ဓါးမိုးၿပီး တည္ေထာင္လာတာ။

ဒီတိုင္းျပည္ ဧခ်မ္းတည္ၿငိမ္သာယာေနတဲ့ ႏွစ္ကာလဟာ ေလာက္ေလာက္လားလား ျပစရာကို မေတြ႕ပါဘူး။

ဒီသမိုင္းဆိုးကေန ကိုလိုနီေအာက္က ႐ုန္းထြက္စဉ္မွာ ဗမာလူထုေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ ေတာင္တန္းေဒသေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အျပန္အလွန္ယံုၾကည္ေလးစားမႈတည္ေဆာက္ၿပီး ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႀကီးကို ခ်ဳပ္ဆို "ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္"ႀကီး တည္ေဆာက္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ၾကာၾကာမခံပါဘူး၊ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္တာနဲ႔ ကလိမ္ကက်စ္ေတြလုပ္ၿပီး စာခ်ဳပ္ေဖါက္ဖ်က္ ဟိုးအရင့္အရင္ ဘုရင္ေတြရဲ႕ ထံုးႏွလံုးမူၿပီး လက္နက္နဲ႔ ျပန္သိမ္းပိုက္ စစ္အင္ပါယာအျဖစ္ ျပန္က်ဆင္း သြားခဲ့ျပန္တယ္။

ေျပာျကည့္စမ္းပါ ဘယ္ခုႏွစ္သကၠရာဇ္မွာမ်ား ဂုဏ္လုပ္စရာေတြ႕သလဲ လို႔။

မရင့္က်က္တဲ့ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္နဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္ ယိုးဒယားကို သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ဂုဏ္ယူစရာေအာင့္ေမ့ေနေသးရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။

သမိုင္းတေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီအမ်ိဳးက လုယက္ဓါးျပတိုက္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ဘယ္နယ္ပယ္မွာမွ ဘာတခုမွၾကံစည္ တီထြင္မႈဆိုတာ မေတြ႕ပါေလ။

ေလာကမွာ မေပါင္းအပ္ေသာသူနဲ႔ ေပါင္းျခင္းဟာလည္း အမဂၤလာ ကိုးဗ်။

ခ်ိဳတူးေဇာ္

" စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေရႊ႕လိုက္တဲ့ က်ား "


ကမ႓ာေပၚမွာ အပက္စက္ဆံုး ေထာက္လွန္းေရးေမႊခ်က္ေတြဟာ
ျမန္မာျပည္လက္နက္ကိုင္ေလာက မွာ ရွိခဲ့ေပါ့။
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ေနာက္ဆံုး ABSDF အကုန္ ေထာက္လွန္းေရးလက္ခ်က္နဲ႔ ၿပိဳကြဲ ခ်ိနဲ႔ က်ဆံုးခဲ့ၾကရတယ္။

အသြင္တူစစ္ဆင္ေရး၊ တန္ျပန္စစ္ဆင္ေရး သိပ္လုပ္တတ္တယ္။
ေရႊဝါေရာင္နဲ႔ အရိႈက္ထိခဲ့ေတာ့၊ မဘသ ကို ဖန္တီးတယ္။

ခုလဲ တႏိုင္ငံလံုးရဲ႕ အညႇာကို သိျပန္ေလေတာ့။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကမ႓ာ့စာမ်က္ႏွာေပၚ ေပ်ာ့ကြက္အရွိဆံုးေနရာကို လွလွပပ က်ားကြက္ေရႊ႕လိုက္တာပါပဲ။

ဒီလိုေျပာလို႔ ေမာင္ေတာအၾကမ္းဖက္မႈဟာ အတု လို႔ ေျပာခ်င္တာလား ဆိုေတာ့၊ အတု မဟုတ္ဘူး။ အစစ္ပါ။ ေမာင္ေတာသားေတြရဲ႕ အနာကို ဆြေပး၊ ေနာက္ကေန ပံ႕ပိုးေပးခဲ့တဲ့ လက္တန္ဟာ ဘယ္သူလဲ အေျဖရွာ သတိထားၾကဖို႔ပါ။
တကယ့္ျပည္ပက စနစ္က်လွတဲ့ ေလ့က်င့္မႈနဲ႔ဆို ခုလိုမီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြ၊ သံေခ်းကိုက္ဓါးေတြနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင့္တင္းတဲ့ စစ္တပ္စြဲထားတဲ့ အေျခအေနမွာ တိုက္စရာကို မရွိဘူး။

ခုျဖစ္စဉ္ဟာ စဉ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းနည္းလွတဲ့ ေမာင္ေတာသားေတြကို ကိုဖီအာနမ္ေၾကညာခ်က္နဲ႔ ေသြးႂကြေဒါသူပုန္ထ ေအာင္ေျမႇာက္ေပး တိုက္ခိုက္ေစခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကမ႓ာ့ေဒသတခ်ိဳ႕ရဲ႕ စစ္ပြဲေတြ၊ ျပည္တြင္းစစ္ေတြမွာ ဟိုဘက္ေကာ သည္ဘက္ပါ စီအိုင္ေအ ေနာက္ကြယ္က လႈပ္ရွားလိုက္သလိုပါပဲ။

က်ေနာ့္စာတပုဒ္ေအာက္မွာ တစံုတေယာက္က ဒီျဖစ္စဉ္တခုလံုးဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေကာ္မရွင္ကို ကိုဖီအာနမ္တာဝန္ေပးမႈေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္၊ သူဟာ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့ ရခိုင္နဲ႔ ဘဂၤလီၾကားေစ့စပ္ဖို႔ေတာ့အားမထုတ္ဘူး၊ လက္လႊတ္စပယ္တာဝန္မဲ့ အာနမ္ကို တာဝန္ေပးတယ္ လို႔ အာနမ္ေၾကညာခ်က္ကို ခ်ိန္သားကိုက္ ဦးႏု ရဲ႕ ရွမ္းဖဒရယ္မူ နဲ႔ပါ ခိုင္းႏိႈင္းၿပီး လာမန္႔သြားတယ္။

သာမန္ျပည္သူပါ တြင္တြင္ေျပာၿပီး တခြန္းစ၊ တစြန္းတစ အျမင္ လို ဆိုဒ္ဝါးေတြက သူတို႔ရဲ႕ အိုက္ဒီယာေလာ္ဂ်ီစစ္ ကို ထိုးတတ္ပါတယ္။

ဘာမွ မဆိုင္ဘဲ ေဒၚစု ကို တရားခံ လုပ္တာ ျမန္မာျပည္သူေတြ သိနားလည္ၿပီးသားပါ။ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲကာလကထဲက ရခိုင္ဘက္ကလဲ ကုလားပင္းတယ္ စြပ္စြဲ၊ ကုလားဘက္ကလဲ ရခိုင္ပင္းတယ္ စြပ္စြဲၿပီး ေဒၚစုကို ႏွစ္ဘက္စလံုး ရဲ႕ ေဒါသပစ္မွတ္ထားခဲ့တယ္။

ကြန္မန္႔သမားက ေဒၚစု ဟာ ရခိုင္ ကို တခ်က္ကေလးေတာင္ မလာဘူး၊ ဘူးသီးေတာင္ေမာင္ေတာကို တေခါက္ေတာင္ေျခမခ်ဘူး လို႔ ထည့္ေရးသြားေသးတယ္။

၂၀၁၅ တုန္းက ေဒၚေဒၚစု ရခိုင္သြားမယ္ လုပ္ခဲ့ေသးလို႔၊ က်ေနာ္တို႔ကန္႔ကြက္ေရးသားခဲ့ပါေရာ။

အေသအခ်ာပါပဲ။ သူတို႔ေဒၚစုကို လုပ္ၾကံဖို႔ထိေတာင္ ရည္ရြယ္ထာသလားပဲ။ ဘဂၤလီထဲက ျဖစ္ျဖစ္၊ ရခိုင္ထဲက ျဖစ္ျဖစ္ ဦးေစာ တေယာက္ ဖန္တီးပစ္ႏိုင္တယ္။
ေဒၚေဒၚစု အေနနဲ႔ ဒီလိုအေျခအေနေတြမွာ ရခိုင္ကို လံုးဝ မသြားေသးတာပိုသင့္ေလ်ာ္ပါလိမ့္မယ္။

လတ္တေလာ ျမန္မာျပည္သူေတြ ရခိုင္ေဒသခံတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ေမာင္ေတာသားေတြ ႏွစ္ဘက္စလံုး အသံုးခ်ခံလိုက္ရတာ
လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။

စစ္အုပ္စု ရ လိုက္တဲ့အျမတ္က

၁။ ကမ႓ာ့စာမ်က္ႏွာေပၚက အဖိႏွိပ္ခံ ႐ိုဟင္ဂ်ာလႈပ္ရွားမႈကို အစြန္းေရာက္အၾကမ္းဖက္ဘဂၤလီ ျဖစ္သြားေစတယ္။

၂။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရဲ႕ ကိုဖီအာနမ္တာဝန္ေပးမႈေၾကာင့္ ခုလို ႏွစ္ဘက္အသက္ေတြဆံုးရႈံးရတာလို႔ ေဒၚစုကို တရားခံအျမင္ ေလာ့ဂ်စ္ေတြ ျဖန္႔ေနတယ္။

၃။ ထံုးစံအတိုင္း တပ္မေတာ္ က ကယ္တင္ရွင္အခန္းက႑ က ေပၚလာ၊ အေျခအေနထိန္းသိမ္း။

၄။ ရခိုင္ျပည္သူလူထုအၾကား အားကိုးေနတဲ့ AA ကို သိကၡာခ်၊ တပ္မေတာ္ သာလွ်င္ ရခိုင္ကို ကယ္တင္၊ ကာကြယ္ ။

၅။ ျပည္သူေတြထဲ၊ (မီဒီယာသမားတခ်ိဳ႕ေတာင္ပါေသး) ညီၫြတ္ၾကဖို႔ေတြ ေအာ္ၾက၊ ဘံုရန္သူျပည္ပကလူေတြ ကို တိုက္ၾကနဲ႔ ျဖစ္ကုန္။

ဆရာဦးဝင္းတင္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခြန္း ခုထိ အသံုးတည့္ဆဲပါ။ ကာလေဒသလိုက္ေလ်ာညီေအာင္ ျပန္မြန္းမံေျပာရမယ္ဆိုရင္

" ဒီစစ္တပ္ ကို က်ေနာ္လံုးဝမယံုဘူး "။

ခ်ိဳတူးေဇာ္

" ဤဖက္ဆစ္စစ္တပ္ရွိသေရြ႕ ဖက္ဒရယ္ သည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စိတ္ခ်ရေသာ အာမခံ ဟု မျမင္ပါ"


ခြဲထြက္ေရး သာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အာမခံရွိလို႔ ခြဲထြက္ေရးကို ေရးေနတာေပါ့။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကထဲက 
ဘယ္ႏွႀကိမ္ရွိၿပီးၿပီလဲ၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲတာ။
ဘယ္ႏွခါေျမာက္ၿပီးၿပီလဲ၊
ၿင္ိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ။

ႏွစ္ခ်ီ အပစ္ရပ္ၿပီးလဲ ဒီစစ္တပ္က ျပည္နယ္ေတြကို ထင္သလိုတပ္စြဲ တပ္ေရႊ႕ေတြလုပ္၊ စစ္ဆင္ေရးေတြလုပ္နဲ႔ ျပန္ပ်က္ျပား ျပန္စစ္ျဖစ္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။

ဒီစစ္တပ္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့ အရပ္ဘက္အစိုးရ၊ ပါတီ အဖြဲ႕အစည္းလည္းမရွိ၊ ဥပေဒလည္း မရွိတဲ့အတြက္ ဘာကိစၥ တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ့ ဖက္ဒရယ္ ကို ယံုၾကည္လက္ခံသင့္သလဲ။

က်ေနာ္ ကေတာ့ ရွင္းရွင္းပါပဲ။

အခ်ဳပ္အျခာအာဏာတည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရး ဆိုတဲ့ အာဏာပထမဦးစားေပး အာဏာ႐ူးႏိုင္ငံေရးသမားလည္း မဟုတ္၊

တိုင္းနယ္နမိတ္တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရးသာအဓိက ဆိုၿပီး မဟာဗမာၾသဇာျဖန္႔က်က္တဲ့ ေသာက္႐ူးအမ်ိဳးသားေရးသမားလည္း မဟုတ္ေလေတာ့၊

က်ေနာ္မေမြးခင္ကထဲက 

မၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့တဲ့ ဒီေဒသႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔၊ 

မတိုးတက္ မဖြံ႕ၿဖိဳးႏိုင္တဲ့ ဒီေဒသႀကီး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔၊ 

အႏၲရာယ္ၾကားမွာ ရွင္သန္ အသက္ေမြးေနထိုင္ေနရတဲ့ ဒီေဒသသားေတြ ေဘးကင္းလံုျခံဳ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဖို႔ ၊

အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းဟာ ဒီစစ္အင္ပါယာႀကီးၿပိဳကြဲမွ ျဖစ္မယ္ လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။

တႏိုင္ငံစီျဖစ္သြားရင္ေကာ စစ္မက္ကင္းမွာမို႔လို႔လား ဆိုေတာ့ 

၁။ ကိုယ္စီကုလသမဂၢဝင္ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္သြားရင္ ခုလို က်ဴးေက်ာ္ခ်င္တိုင္းက်ဴးေက်ာ္၊ စစ္မက္ျပဳခ်င္တိုင္းျပဳလို႔ မရေတာ့ဘူး။
ဒီ့အတြက္ပိုၿငိမ္းခ်မ္းမယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ဖက္ဒရယ္ဆိုတာက "ျပည္တြင္းအၾကမ္းဖက္ စစ္အင္အားသံုးအႏိုင္က်င့္မႈမွန္သမွ်ကို အျည္ျပည္ဆိုင္ရာက ဝင္စြက္ဖက္ပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့ ျပည္တြင္းေရးအဆင့္" ပဲ ရွိလို႔ ဒီဖက္ဆစ္တပ္က ထင္သလို ဝင္ထြက္တပ္စြဲ ျခယ္လွယ္ႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ စိတ္မခ်ရဘူး။
တႏိုင္ငံစီျဖစ္သြားရင္ သူက်ဴးေက်ာ္တာနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက အေရးယူလို႔ရတာမို႔ ဒီဖက္ဆစ္တပ္ နဲ႔ ႏိုင္ငံ 'ျခား' မွကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး က စိတ္ခ်ရမယ္။

၂။ စီးပြားေရးမွာလည္း အၿပိဳင္အဆိုင္ပို႐ုန္းကန္လာၾကမွာျဖစ္သလို၊ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ၊ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ခြင့္ေတြ ရယူဖို႔ မူးယစ္ေဆးဝါး ထုတ္လုပ္မႈေတြကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံတြင္း ကိုယ့္ဖါသာ ႏွိမ္ႏွင္းလာၾကလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ကမ႓ာခ်ီအက်ိဳးမ်ားေစမယ့္ ရလာဒ္တခုျဖစ္တယ္။

၃။ နယ္စပ္ကူသန္းေရာင္းဝယ္မႈေတြဟာလည္း ခုထိပိုမိုလံုျခံဳေခ်ာေမြ႕လာမယ္။ အဆင့္ဆင့္ျဖတ္သန္းရလို႔ ပိုစရိတ္စကႀကီးမသြားႏိုင္ဘူးလား မေအာင့္ေမ့ပါနဲ႔။ ခုလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ အဆင့္ဆင့္ အစိုးရဂိတ္လည္းေပး၊ သက္ဆိုင္ရာ ေဒသအသီးသီးက လက္နက္ကိုင္ေတြလည္း ေပးေနၾကရတာပါပဲ။ 
အဲဒီလို တႏိုင္ငံစီ စနစ္တက် ဥပေဒျပဌာန္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္လာရင္၊အဓိက အက်ဆံုးက ဒီေဒသႀကီးတခုလံုး တရားဥပေဒစိုးမိုးသြားမယ္။ ကုန္သည္ေတြ၊ စီးပြားကူးသန္းၾကသူေတြဟာ တရားဥပေဒရဲ႕ အကာအကြယ္ေအာက္မွာ လံုျခံဳကုန္ၾကမယ္။

၄။ ႏိုင္ငံငယ္ေလးေတြ မြစိတက္သြားတာ ေကာင္းပါ့မလား ဆိုေတာ့ ဥေရာပ ကို ေလ့လာေလ။ ဘာသာစကား စာေပ အကုန္ေရာယွက္နီးစပ္တဲ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးေတြ ကိုယ့္စည္းသူ႔စည္းနဲ႔ ေနၾကတာ ဘယ္ေလာက္ၿငိမ္းခ်မ္းသလဲ။

၅။ ျပည္ေထာင္စုႀကီးေတာ့ အကြဲမခံႏိုင္ပါဘူး၊ တိုင္းရင္းသားေတြကို မခြဲႏိုင္ပါဘူး ဆိုၿပီး စြဲမိစြဲရာ ကေလးအေတြးေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနမယ့္အစား ေလးေလးနက္နက္ ရင့္ရင့္က်က္က်က္ စဉ္းစားၾကပါ။ 
ဒီ"ျမန္မာ" ႏိုင္ငံဆိုတာႀကီး ထူေထာင္ခဲ့တာ ဟိုး ပုဂံေခတ္ကထဲက ဒီကေန႔အထိ တခါဖူးမွ မၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ဘူး။ ဓါးမိုးၿပီး အာဏာစက္နဲ႔ လူသတ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ။
ဒီေဒသသားေတြဟာလည္း ဥေရာပကလူေတြလိုပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းခြင့္၊ တိုးတက္ခြင့္ေတြ ရသင့္ပါၿပီ။
ခင္ဗ်ားတို႔အတၱစြဲေတြ၊ မာန္မာနေတြ၊ မတရားေလာဘေတြနဲ႔ လူသတ္စစ္တိုက္တာေတြ ရပ္ဖို႔သင့္ပါၿပီ။

အကြဲေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး စစ္တိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ ႐ူးႏွမ္းရမ္းကားမႈေတြ ဆင္ျခင္ၿပီး၊ စားပြဲမွာ အတူထိုင္ အတူပိုင္းျခား ခြဲျခမ္းဖို႔ လိုပါၿပီ။

နယ္ေျမေတြ ကို ျပန္လည္ခြဲျခမ္းတာ မေကာင္းေသာ အရာ မဟုတ္ပါ။ 
တဆိတ္ရွိ မရင့္က်က္ေသာ ယူဂိုဆလဗ္ဗီယား ဥပမာမ်ိဳးပဲ ေျပးျမင္ ျပေနၾကမယ့္အစား၊ တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၅ ႏိုင္ငံထိ ခြဲျခမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဆိုဗီယက္ယူနီယမ္ ကို ျမင္ပါ။
ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကို ျမင္ပါ။
ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ မတည္ၿမဲပါ။
ဗာရာဏသီ၊ ရာဇၿဂိဳဟ္၊ ကပၸိလဝတ္၊ ေဒဝဒဟ တိုင္းျပည္ ဆိုတာေတြ မရွိေတာ့သလို၊ မရွိေတာ့လို႔လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါ။
ယူဂိုဆလဗ္ဗီးယားျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲမခံႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး လူသိန္းခ်ီအသက္ေပး တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ခုခြဲျခမ္းၿပိဳကြဲၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါ။ ပိုေတာင္ ခ်မ္းသာ သြားၾကပါတယ္။

ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲသြားတယ္ ဆိုၿပီး မဟုတ္ကဟုတ္က ေျခာက္လံုးေတြနဲ႔ အေျခာက္အလွန္႔ မခံပါနဲ႔ေတာ့။ 
ဒါဟာ လိုအပ္၍ ပိုမိုေကာင္းမြန္စီမံခန္႔ခြဲမႈ တခုကို ေျပာင္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္ လို႔ ျမင္ပါ။

တိုင္းျပည္ႀကီးမွ အင္အားႀကီးမွာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။
ရန္ကုန္တိုင္းေလာက္ေတာင္မရွိတဲ့ စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာ သိေလာက္ သိသင့္ပါၿပီ။

ဒီစစ္အင္ပါယာႀကီး ကေန ခြဲထြက္မွသာ ဒီဧရာဝတီ၊ သံလြင္ ေဒသႀကီး အလံုးစံု ၿငိမ္းခ်မ္း သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဧခ်မ္းေသာ စိတ္ႏွလံုးမ်ားျဖင့္ အတၱစြဲ ေမာဟစြဲေတြ ဖယ္ရွားကာ ဆင္ျခင္ၾကပါကုန္။


ခ်ိဳတူးေဇာ္

" မီဒီယာမ်ား တည္ေဆာက္ေနေသာ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု "


က်ေနာ္တို႔ ျပည္မသား တခ်ိဳ႕ဗမာေတြ ျဖစ္ေနပံုက သူတပါးဆီက မတရား လွည့္ဖ်ားရယူ ခိုးယူ လုယက္ထားတဲ့ ပစၥည္း၊ ပိုင္ရွင္စစ္က ျပန္ေတာင္းတာ၊ ေတာင္းမွာကို မအိပ္မစားႏိုင္ေၾကာင့္ၾကေနၾကတာနဲ႔တူတယ္။

ဝ ေဒသနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕ နားမ်က္စိတာဝန္ယူထားတဲ့ မီဒီယာေတြကိုယ္တိုင္က တလြဲေတြ ေရးသားေနၾကတယ္။
"ေသနတ္တခ်က္မွ မေဖါက္ရဘဲ စကၤာပူထက္ သံုးဆက်ယ္ေသာနယ္ေျမကို သိမ္းသြားျခင္း"
တို႔၊
" နယ္ခ်ဲ႕သစ္ ဝ " တို႔။

နယ္ခ်ဲ႕ေျပာရေအာင္ သူ႔ေဒသမွာပဲ သူေနေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဝ က အဲဒီမွာ ေမြး၊ အဲဒီမွာ ႀကီး တဲ့ အဲဒီေဒသသားစစ္စစ္ေတြေလ။
နယ္ခ်ဲ႕တယ္ ေျပာရေၾကးဆို ဗမာေတြကိုသာ ေျပာရမေပါ့။
ဝ ေတြဟာ ဆင္းရဲနိမ့္ပါး အဖိအႏွိပ္ခံနင္းျပားဘဝကေန သူ႔ဖါသာ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို ျဖတ္သန္းၿပီး ဝ ျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔ျမင္ရတဲ့ ပန္ဆန္းေဒသ ျဖစ္လာဖို႔ ဝ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေသြး၊ ေခၽြး၊ မ်က္ရည္မ်ားစြာ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္။
ဝ ေတြရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ သမိုင္းအေတြ႕အၾကံဳေတြေၾကာင့္ ကာကြယ္ေရးကို အားေကာင္းေအာင္တည္ေဆာက္တယ္။
ဝ ျပည္မွာ တ႐ုတ္စာသင္ တ႐ုတ္စကားေျပာေတာ့ ျပည္ေထာင္စု ကို သစၥာမဲ့တယ္ စြပ္စြဲခံရျပန္တယ္။ တသက္လံုး တ႐ုတ္နယ္စပ္နားမွာ ေနလာတဲ့ ဝ အဖို႔ တ႐ုတ္နဲ႔ ပိုနီးစပ္တာ အမွန္ပဲ။
တ႐ုတ္စာမသင္ရင္ ျမန္မာစာသင္ေတာ့ေကာ ဝ ကေလးတေယာက္အတြက္ မိခင္ဘာသာစကားမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ေရာက္ရတာပဲ ျဖစ္တယ္။

ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုသေဘာဆႏၵေတြနဲ႔ ဘယ္သူေတြ က ဝ ေတြကို သူတို႔ပိုင္ဆိုင္မႈတံတိုင္းထဲ ထည့္ခတ္၊ သူတို႔ၾသဇာခံ၊ သူတို႔သေဘာဆႏၵအတိုင္းေန လို႔ ျပဌာန္းေနၾကသလဲ။
ဝ ေတြဟာ အသက္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လူသားေတြျဖစ္တယ္။ ဝ ေတြဟာ ေက်းကၽြန္ေတြလည္း မဟုတ္သလို ဘယ္လူမ်ိဳးရဲ႕ၾသဇာခံ၊ ဘယ္လူမ်ိဳးရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈလည္း မဟုတ္။
ဒီေတာ့ ဝ ေတြရဲ႕ ေနထိုင္မႈ ပံုစံကို ဝ ေတြသေဘာက် ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ရွိတယ္။
ရွိရမယ္။ ရွိသင့္တယ္။

ဒါကို ဒါ ငတို႔ဗမာျပည္ပိုင္နက္၊ ငတို႔စာပဲ သင္ရမယ္၊ ငတို႔စကားပဲ ေျပာရမယ္၊ ငတို႔လက္ေအာက္ခံ ငတို႔ သေဘာတူညီမွ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ သတ္မွတ္လာရင္ ဘယ္သူက နယ္ခ်ဲ႕လဲ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာတယ္။

ဝ က မႏၲေလး ကို ဝင္လာၿပီး ဝ စာ၊ ဝ စကား ျပဌာန္း၊ အရာရာ ဝ သေဘာနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္မယ္ ဆိုရင္ေကာ ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာက်မတဲ့လား။

ခက္ရခ်ီရဲ႕။
လ္ိုခ်င္လိုက္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဆိုတာလဲ တျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။
ေျပာေန ဆိုေန ေရးသားေနတာကလဲ လူမ်ိဳးႀကီး၊ အစြန္းေရာက္ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းစိတ္ေတြ ျပည့္လို႔။

ခ်ိဳတူးေဇာ္
Aung Zaw Min

" ျပည္မသား ဗမာတိုင္း ထမ္းရမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေပးခဲ့တဲ့ တာဝန္ "


" တိုင္းရင္းသားေတြမွာ အခ်ိန္မေရြးခြဲထြက္ခြင့္ရွိတယ္။ ခြဲထြက္ခ်င္စိတ္ မရွိေအာင္ လုပ္ရမွာ ဗမာေတြရဲ႕ တာဝန္ပဲ "

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ခ်စ္လွပါခ်ီရဲ႕ဆိုတဲ့ ဗမာေတြဟာ သူ႔ရဲ႕တန္ဖိုးႀကီးလွတဲ့ ဒီစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးကိုက်ေတာ့ ေခ်ာင္ထိုးထားၾကတယ္။

ဦးေနဝင္း ဖ်က္စီးခဲ့တဲ့ သေႏၶဆိုး "ခြဲမထြက္ရ၊ ခြဲထြက္ရင္ စစ္ခင္းမယ္ " ဆိုတာႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ထားေနၾကတယ္။

ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး ၁၉၄၇ အက္ဥပေဒေရးဆြဲတဲ့အခါမွာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၀ ႏွစ္အၾကာမွာ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ခြင့္ရွိသည္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အတိအလင္းထည့္သြင္းေရးဆြဲခဲ့တယ္။

ဒီထည့္သြင္းခ်က္ အဲဒီကတည္းက မဟာဗမာစိတ္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ကန္႔ကြက္ခဲ့ေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ လက္မခံဘဲ ထည့္သြင္းခဲ့တယ္။

ဒါဟာ ဒီျပည္ေထာင္စုဟာ "ေသနတ္မိုးၿပီး မခြဲထြက္ရ၊ ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္မရွိ" လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေပါင္းစည္းထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ၊ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္မ်ားက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ရွိပါလွ်က္ အျပန္အလွန္ယံုၾကည္ကိုးစား ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈမ်ားနဲ႔ ေပါင္းစည္းၾကပါေသာ အင္မတန္တန္ဖိုးျမင့္ ျပည္ေထာင္စုတရပ္" အျဖစ္ကို ရေအာင္ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားစြာ ထည့္သြင္းေပးခဲ့တာပါပဲ။

လက္ရွိ ေျမာက္ပိုင္းမဟာမိတ္အဖြဲ႕ေတြကို ဥပမာျပဳၾကည့္ပါ။
ဟိုးေျမာက္ပိုင္းက ကခ်င္၊ ဝ၊ တအန္း၊ ကိုးကန္႔၊ နဲ႔ ဟိုးအေနာက္ဘက္က ရခိုင္တို႔ဟာ သူတို႔ကို ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ ဘံုရန္သူစစ္အုပ္စုကို တြန္းလွန္ဖို႔ တူညီေသာ စိတ္ဝမ္းနဲ႔ တြဲလက္ေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားၾကတယ္။ ပုခံုးခ်င္းယွဉ္ၿပီး အတူအေသခံ တိုက္ပြဲဝင္ၾကတယ္။
ဒါဟာ "ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္" ပါပဲ။

ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ငတို႔ၾသဇာခံရမယ္၊ ငတို႔စာသင္ရမယ္၊ ငတို႔စကားေျပာရမယ္၊ ငတို႔စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္သလိုေနရမယ္ လို႔ ေအာင္ေမ့ေနတဲ့သူေတြ ေသခ်ာ အေလးအနက္ဆင္ျခင္ၾကဖို႔ပါ။
ကခ်င္က ကခ်င္စကားပဲေျပာတယ္၊ ကခ်င္စာပဲ သင္တယ္၊ တအန္း၊ ဝ၊ ကိုးကန္႔၊ ရခိုင္တို႔လည္း ကိုယ့္စကားပဲကိုယ္ေျပာ၊ ကိုယ့္စာပဲ ကိုယ္သင္၊ ကိုယ့္ယဉ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုယ္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အၾကားမွာ အျပန္အလွန္ခ်စ္ၾကည္ေလးစားမႈ၊ တဦးကိုတဦး သစၥာေစာင့္သိမႈေတြ ရွိၾကတယ္။
ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ ဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ ဗမာေတြဟာ တိုင္းရင္းသားေတြကို မႏွိမ့္ခ်ပါဘူး၊ တန္းတူရည္မွ်သေဘာထားပါတယ္ တြင္တြင္ေျပာေနၾကေပမဲ့ ျပည္မသားေတြဟာ ဝ ေတြ တ႐ုတ္စာသင္၊ တ႐ုတ္စကားေျပာေတာ့ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ၾကတယ္။
ဝ ေတြ လက္နက္ကိုင္အင္အားတည္ေဆာက္ေတာ့ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ၾကတယ္။
ဝ ေတြကို ဗမာလိုေျပာ၊ ဗမာစာသင္ၿပီး ဗမာသစၥာခံမွ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ရွိတယ္ ေအာင္ေမ့ေနၾကတယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ တက္တက္စင္ေအာင္ မွားေနတယ္။

ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ကို လိုခ်င္လွပါရဲ႕ ဆိုၿပီး ေရးေန ေျပာေနၾကၿပီး၊ " ျပည္ေထာင္စု" နဲ႔ "စစ္အင္ပါယာ" ေလ ဝမ္းမကြဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ဒါဟာလည္း ျပည္မသားဗမာျပည္သူေတြ ရဲ႕ အတြင္းစိတ္သေဘာနိမ့္က်လို႔ မဟုတ္ဘူး လို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဟာ အင္မတန္ဆိုးရြားလွစြာ တဘက္ေစာင္းနင္း ျပဌာန္းသင္ၾကားခဲ့တဲ့အတြက္ ျပည္သူအမ်ားစုရဲ႕ ေတြးျမင္စဉ္းစားမႈေတြဟာ က်ဉ္းေျမာင္း လြဲေခ်ာ္ကုန္ၾကတယ္။

ျပည္ေထာင္စု ပံုစံ ေလ့လာဖို႔ အိမ္နီးနားခ်င္းအိႏၵိယ ေလာက္ကို ဥပမာယူႏိုင္ရင္ နားလည္လာမွာ ျဖစ္တယ္။
အိႏၵိယဟာ ျမန္မာျပည္ထက္ လူမ်ိဳးေပါင္းရာခ်ီမ်ားတယ္။ ဘာသာစကားေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ စာေပေတြလည္းအမ်ားႀကီး။ ဒီေတာ့ ရံုးသံုးဘာသာစကားကို အဂၤလိပ္စာ ကို ျပဌာန္းလိုက္ရတယ္။
လူမ်ိဳးစုတမ်ိဳးခ်င္းရဲ႕ ယဉ္ေက်းမႈေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြ ျပည္နယ္အလိုက္ ျပဌာန္းထားတယ္။
အေမရိကား မွာဆိုလည္း ျပည္နယ္တိုင္းမွာ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒကိုယ္စီရွိတယ္။

လူလူခ်င္းေပါင္းတာ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ လိုတယ္။ ျမန္မာျပည္သားေတြဟာ ပညာေရးစနစ္မေကာင္းေတာ့ ဒါကိုလဲ မသိၾက၊ မေက်ညက္ၾကဘူး။
အျပန္အလွန္ေလးစားမႈေပ်ာက္ကြယ္ရင္ ျပည္ေထာင္စုေရးမေျပာနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးေတာင္ အဆင္မေျပဘူး။

က်ေနာ္တို႔ပညာေရးဟာ
အျပန္အလွန္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊
အသင္းအဖြဲ႕ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ ကို သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးႏိုင္မႈ မရွိတဲ့အျပင္၊
တဦးေကာင္းတေယာက္ေကာင္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႈစိတ္ဓါတ္ေတြ ျမင့္ေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တယ္။
စာေမးပြဲစနစ္ေတြ၊ အမွတ္နဲ႔ သတ္မွတ္တဲ့ စနစ္ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတၱႀကီး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တယ္။

မူလ အင္မတန္ရက္ေရာေဖၚေရြ႐ိုင္းပင္းကူညီတတ္ေသာ ေစတနာထက္သန္လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ပါလွ်က္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားအဆက္ဆက္ရဲ႕ ေလာဘေတြ၊ အတၱေတြ၊ မာနေတြ ေအာက္မွာ ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ ပံုးပန္းသ႑န္ပ်က္ယြင္းေနေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ဒီလို မွားယြင္းစနစ္ေတြ၊ ပညာေရးေတြေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး ႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ တိုင္းျပည္ႀကီးဟာ စစ္မီးမၿငိမ္းႏိုင္ဘဲ ဆင္းရဲႏြံက ႐ုန္းမရေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။

ျမန္မာျပည္သားတိုင္း ငတ္မြတ္စြာ လိုလားေတာင့္တေနတဲ့အရာက တိုင္းျပည္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးခ်မ္းသာခ်င္တာပဲ ျဖစ္တယ္။
ျပည္မသားဗမာေတြဟာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုေတြအေပၚမွာ ခြဲျခားႏွိမ့္ခ်လိုစိတ္မရွိၾက၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈ ရွိၾကသူေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ျပႆနာက ပညာေရးစနစ္က လြဲမွားစြာ႐ိုက္သြင္းထားေတာ့ သမိုင္းကိုလည္း တည့္မတ္စြာ မျမင္ မသံုးသပ္တတ္ၾကဘူး။
အေလာင္းမင္းတရားႀကီးသည္ ဟံသာဝတီကို သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္ ဆိုတာမ်ိဳး၊ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီးသည္ ယိုးဒယားကို သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ဂုဏ္ယူစရာေအာင့္ေမ့ သင္ယူက်က္မွတ္ေနၾကတယ္။
စစ္အင္အားနဲ႔ မတရားနယ္ခ်ဲ႕က်ဴးေက်ာ္ျခင္းဟာ ဓါးျပတိုက္ျခင္းတမ်ိဳးပဲ လို႔ ရွက္ရြံ႕ရမွာကို သင္ၾကားမခံရဘူး။
ပေဒသရာဇ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ရြံရွာစရာ လုပ္ရပ္ေတြကို ယဉ္ေက်းေသာဒီမိုကေရစီလူ႔အဖြဲ႕အစည္းစံ နဲ႔ တည့္မတ္စြာ ရႈျမင္သံုးသပ္တတ္ေအာင္ မသင္ၾကားခံခဲ့ရဘူး။

ေဒါက္တာမတင္ဝင္း လို ပညာေရးပါရဂူ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္မ်ိဳးက အစ၊ ဒီလို သံုးစားမရတဲ့ အျမင္မ်ိဳး ရွိခဲ့တယ္။
ခုထိကို ပညာတတ္ ဆိုတဲ့ လူတန္းစားေတြထဲမွာကို "ဒီတိုင္းျပည္ႀကီး ကို ဗမာေတြ ဦးေဆာင္ ထူေထာင္ထားတာ" ဆိုတဲ့ အျမင္ေစာင္းေတြ စြဲမွတ္ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကတယ္။

ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ဒီတိုင္းျပည္ဟာ စစ္မီးမၿငိမ္းႏိုင္ ျဖစ္ေနရတာ ျဖစ္တယ္။

သမိုင္းတေလွ်ာက္ ပုဂံေခတ္ က စၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ထူေထာင္ ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က စ ၿပီး၊ ဒီေဒသႀကီး မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့တာ ခုထိတိုင္ေအာင္ပါပဲ။
ပထမျမန္မာႏိုင္ငံ ပုဂံ ထူေထာင္တယ္။ သထံု ကို စစ္သြားတိုက္၊ ပိဋကပ္သံုးပံုလု။
ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံ ဘုရင့္ေနာင္၊
တတိယျမန္မာႏိုင္ငံ အေလာင္းဘုရား
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္မွ ယေန႔ထက္တိုင္၊
သကၠရာဇ္ေတြ ခ်ေရးၾကည့္စမ္းပါ။
ဘယ္ႏွႏွစ္မ်ား စစ္မက္ကင္းကင္းေနဖူးခဲ့သလဲလို႔။

ဒီေဒသသားေတြ စစ္မီးမၿငိမ္းႏိုင္ စစ္အင္ပါယာဘဝနဲ႔ပဲ ေနခဲ့ရေတာ့၊
" ျပည္ေထာင္စု" ဆိုတာ ဘာမွန္းကို ခုထိ နားမလည္၊ ဝ ကို ဗမာစကားေျပာခိုင္း၊ ဗမာစာသင္ခိုင္းၿပီး ျပည္ေထာင္စု လုပ္ခ်င္ေနၾကတယ္။
တိုင္းရင္းသားေတြက ဗမာႏိုက္ေဇးရွင္း လို႔ လက္ညွိဳးထိုးတာကိုလဲ သေဘာကို မေပါက္ႏိုင္ၾကဘူး။

ခင္ဗ်ားတို႔ သားေလး သမီးေလး ေမြးလာတယ္၊
တီတီတာတာ စကားေလးေတြ ေျပာတတ္လာ၊ ကေလးေလးက သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ၊ ငါးႏွစ္ျပည့္လို႔ ေက်ာင္းလည္း သြားထားေရာ သူတလံုးမွ နားမလည္၊ သူ႔အိမ္မွာ အေဖေရာ အေမေရာ မေျပာတဲ့ ဘာသာစကားေတြနဲ႔ သင္တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းႀကီး ကို တက္လိုက္ရတယ္။
အင္မတန္သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ့ သားေလး သမီးေလးဟာ ငထံု ငထိုင္း ငညံ့ေလး အျဖစ္ေရာက္သြားရ၊ သူ႔စာသင္ခန္းထဲ သနားစရာ ရယ္စရာ သတၱဝါကေလး ျဖစ္သြားရတယ္။
ၾကည္လႊင္ရႊင္ပ်ၿပီး ေနခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာကေလးဟာ စာသင္ေက်ာင္း သြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က စ ၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ အံု႔အံု႔မိႈင္းမိႈင္း ငူငူငိုင္ငိုင္ ကေလး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
ဒါေတြဟာ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ ရွိသလဲ။

ဒီလို ျပည္ေထာင္စုအမည္ခံ ဒီေဒသႀကီးတနံတလ်ား မွာ ဒီလိုုျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ နိမ့္က် ပညာမတတ္ေသာ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္သြားေအာင္ ဘယ္သူေတြက လုပ္ခဲ့တာလဲ။

" တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္ခ်င္စိတ္ မရွိေအာင္ လုပ္ရမွာ ဗမာေတြ ရဲ႕ တာဝန္ "

ဒီကေန႔အထိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ေအာင္အားမထုတ္၊
မွ်တစြာ မစဉ္းစား၊

ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ လက္နက္ကိုင္ကုန္ၾကသလဲ၊
ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ မုန္းတီးရန္လို ကုန္ၾကသလဲ လို႔ အေျဖမရွာဘဲ၊

ဘယ္ဗမာမွ တိုင္းရင္းသားေတြကို ႏွိမ္မေနဘူး၊
တိုင္းရင္းသားေတြကို ၫႊန္မွဴးမျဖစ္ရ၊ ဝန္ႀကီးမျဖစ္ရ မကန္႔သတ္ထားဘူး
ဆိုတာေတြခ်ည္းပဲ တဘက္ပိတ္ေျပာေနၾကတယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ကို လိုခ်င္ရင္ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ နာက်င္မႈ ကို မွ်ေဝခံစားႏိုင္ရမယ္။
မတရားမႈေတြ လုပ္ေနတာ လူတစုထဲပါ ေျပာရံု ထိုးခ်လိုက္ရံုနဲ႔ မၿပီးဘူး။
မတရားလုပ္ခံထားရတာကို တသားတည္းရပ္ ဝိုင္းေဖၚထုတ္၊ အတူဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲဝင္ေပးဖို႔ လိုတယ။္

ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ိဳးေဖါက္ခံရတယ္။ ဒါကို မတရား ခံရတာ လို႔ မျမင္၊ သူတို႔ဘက္က မရပ္တည္ေပးဘဲ စစ္အုပ္စုသံေယာင္လိုက္ ျပည္ေထာင္စု က ခြဲထြက္မွာကိုေတာ့ သေဘာမတူပါဘူး လုပ္ေနသေရြ႕ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘယ္တိုင္းရင္းသားမွ ယံုၾကည္ ေပါင္းသင္းလိုမွာ မဟုတ္ဘူး။

ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ့္တူကိုယ့္သား သူမ်ားအိမ္က ကေလးကို မတရား ႏိုင့္ထက္စီးနင္း လုပ္ခဲ့ရင္ ယဉ္ေက်းတဲ့ တာဝန္သိတဲ့ မိသားစုဟာ တာဝန္ယူ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရမယ္။
ေလ်ာ္ေပးစရာရွိေလ်ာ္ေပးရမယ္။
ျပစ္ဒဏ္က်ခံဖို႔လို က်ခံေပးရမယ္။

ဒါမွ အျပန္အလွန္ ဆက္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံလို႔ ရမွာ ျဖစ္တယ္။

ဒီတိုင္းျပည္မွာ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ျပည္ေထာင္ေသာ ပဋိညာဉ္စာခ်ဳပ္ကို ခ်ိဳးေဖါက္ခံခဲ့ရၿပီး ဖိႏွိပ္ခံ၊ သူတို႔ေဒသထြက္ သယံဇာတေတြ အလြဲသံုးစားျပဳခံထားရသူေတြ ျဖစ္တယ္။
တက္လာသမွ် ဗမာျပည္မေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဒီျဖစ္စဉ္ေတြကို ရဲရဲတာဝန္ယူ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ၿပီး သူတို႔ဆံုးရႈံးမႈေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး ျပန္လည္ေပးဆပ္မႈေတြ ျပဳရမွာ ျဖစ္တယ္။

ဒီလိုမလုပ္ဘဲ " ဒီတိုင္းျပည္က ဘာေတြ ရမလဲ ဆိုတာ ထက္ ဘာေတြ ေပးႏိုင္မလဲ စဉ္းစားပါ "
ဆ ုိေတာ့ကာ
ရွိစုမဲ့စု ဆံုးထားတဲ့ အေႂကြးကေလး ျပန္ရမလား တရားစြဲပါတယ္၊ ရံုးစရိတ္ပါ ထပ္ဆင့္ေပးခိုင္း လိုက္သလိုပဲ။

လူဆိုတာ သူတို႔အနာကို ကိုယ့္အနာလို ထပ္တူရည္မွ် စာနာစိတ္ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးကိုပဲ ေပါင္းသင္းခင္မင္လိုသေပါ့။
အမ်ိဳးမ်ိဳးဆင္ေျခေတြေပး ဒီအနာကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳသူမ်ိဳးကို ဘယ္ေပါင္းခ်င္ပါ့မလဲ။

လူခ်င္းေတာင္ အဲသလိုဆို ျပည္ေထာင္ခ်င္းလဲ အဲသလိုပဲ။
လူခ်င္းေတာင္ မေပါင္းခ်င္ရင္ ျပည္ေထာင္ခ်င္း ဘယ္ႏွယ့္္ေပါင္း၊ ဘယ္ႏွယ့္ စု မလဲ။

ထပ္ေျပာပါမယ္။
" တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္ခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ လုပ္ရမွာ ဗမာေတြ ရဲ႕ တာဝန္ "
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

ခင္ဗ်ားတို႔ တာဝန္ေက်ပါစ။

ခ်ိဳတူးေဇာ္
Aung Zaw Min

- အခ်ိန္မေရြးျဖဳတ္ခ်ခံရႏိုင္တာမို႔ ျဖန္႔ေဝလိုရင္၊ ေကာ္ပီယူၿပီး ျဖန္႔ေဝၾကေစခ်င္ပါတယ္။

Friday, July 13, 2012

အခ်စ္ ႏွစ္ ၆၀

အခ်စ္ ႏွစ္ ၆၀. . .

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က ေအးခဲေနသည့္ေန႕တေန႕တြင္ ျဖစ္သည္။ လမ္းေပၚမွာ ေယာက်္ားကိုင္ပိုက္ဆံအိတ္ျပားေလ
း တခု ကို အမွတ္မထင္ ခလုတ္တုိက္မိေတာ့ ေကာက္ၿပီး ယူၾကည့္မိသည္။ အိတ္ထဲမွာ ပါတာ ဆုိလို႕
ေငြကေလး သံုးေဒၚလာ နဲ႕ ႏွစ္ကာလေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့ဟန္တူေသာ စာ အေဟာင္းအႏြမ္းေလးတေစာင္။ အိတ္ပိုင္႐ွင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆုိတာ ေျခရာေကာက္ႏိုင္မည့္ ဘာ မွတ္ပံုတင္၊ ဘာ ကားလိုင္စင္မွ မပါ။

ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းလွသည့္ စာအိတ္ေပၚမွာ သည္းသည္းကြဲကြဲ ဖတ္ ရတာဆုိလို႕ စာပို႕သူ၏လိပ္စာ ကေလးသာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ စာအိတ္ ကုိ ဖြင့္ကာ ဖတ္မိသည္။ စာေရးသည့္ ႏွစ္ က ၁၉၂၄၊ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေလာက္က။ စာထဲမွာ အိတ္ပုိင္႐ွင္၏ ေနရပ္လိပ္စာမ်ား တစြနး္တစ ေတြ႕ရမလား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ က်ေနာ္ ေစ့စပ္ေသခ်ာစြာ အထပ္ထပ္အခါခါ ဖတ္သည္။

စာက ေလွႀကီးထုိးထုိး ႐ိုး႐ိုးကေလး ေရးထားေသာ စာေလးတေစာင္သာ။
စာထဲမွာ ဦးတည္ေရးထားေသာ သူ က “မိုက္ကယ္လ္” တဲ့။ စာေရးသူ နာမည္ မွာ “ဟန္နာ” လို႕ လက္မွတ္ထုိးထားသည္။ စာထဲမွာ ပါ၀င္ေသာ အေၾကာင္းအရာ ကေတာ့ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲစရာ ဟန္နာ့ မိခင္ က တားျမစ္
ေသာေၾကာင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္မေတြ႕ၾကဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္စာ။ တနည္းအားျဖင့္ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦး၏ ျဖတ္စာ။

ဆြံြ႕ပ်ံ႕ေၾကကြဲစရာေကာင္းသည့္ စာ ေလး ပါ။ သုိ႕ေသာ္လည္း စာ ထဲမွာ ဦးတည္ထားေသာ မုိက္ကယ္လ္ သည္ ဒီအိတ္ပိုင္႐ွင္ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဟူေသာ သဲလြန္စ ေလး တစြန္းတစမွ လြဲၿပီး ဘာမွ သက္ေသသကၠာယ ေတြမွ မရခဲ့။
ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ တယ္လီဖုန္းေအာ္ပေရတာ ကို ဆက္လိုက္မိသည္။

“ေအာ္ပေရတာ. . တဆိတ္ဗ်ာ က်ေနာ့္အကူအညီက ပံုမွန္ေတာင္း႐ုိးေတာင္း
စဥ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး . . က်ေနာ့္ဗ်ာ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး တအိတ္ေကာက္ရတယ္. . .အဲဒါ. . . .”

ေအာ္ပေရတာ အမ်ိဳးသမီးက သူ႕အထက္အရာ႐ွိ ကို လိုင္းလႊဲေပးလိုက္သည္။ အထက္အရာ႐ွိက က်ေနာ္ေျပာေသာ လိပ္စာ မွ ဖုန္းနံပါတ္ကို စံုစမ္းေပးသည္။ သို႕ေသာ္ စည္းကမ္းအရေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဖုန္းနံပါတ္ကို တုိက္႐ိုက္မေပး။ ထို အိမ္မွ ပုဂၢိဳလ္တစံုတေယာက္က ေျပာလို သည္ ဆုိမွ က်ေနာ့္ကိုယ္ ျပန္ၾကားေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပေလသည္။
သို႕ေသာ္ တမိနစ္အတြင္းမွာပဲ က်ေနာ့္ဖုန္းကို ျပန္ေခၚၿပီး
“အဲဒီအိမ္က အမ်ိဳးသမီး တဦးက ႐ွင္နဲ႕ ဖုန္းေျပာခ်င္ စိတ္ ႐ွိပါတယ္” လုိ႕ ဆက္သြယ္ေပးသည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီး ကို ဟန္နာ့ အေၾကာင္းေမးေတာ့. . .

“ အုိ အေသအခ်ာ သိတာေပါ့ ႐ွင္. . . က်မတို႕က ဟန္နာတို႕ မိသားစု ဆီ က ဒီအိမ္ကို ၀ယ္ခဲ့တာပါ”
“ သူတို႕ ဘယ္ေျပာင္းသြားတယ္ ဆိုတာမ်ား သိသလားဗ်ာ”
“ အင္း ဟန္နာက သူ႕အေမ ကို ဘိုးဘြားရိပ္သာ ပို႕ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာ့ သိ ေသးတယ္ ႐ွင့္။ ႐ွင္ ရိပ္သာ ကို ဆက္သြယ္ၾကည့္ပါလား သူတို႕အေနနဲ႕ ဟန္နာ ဘယ္မွာေနတယ္ ဆုိတာ သိမွာ ပါပဲ”

အမ်ိဳးသမီး ထံမွ ရေသာ ဘုိးဘြားရိပ္သာ ဖုန္းနံပါတ္အတိုင္း ဆက္ေတာ့ ဟန္နာ၏မိခင္မွာ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ တဆက္တည္း ဘုိးဘြားရိပ္သာမွ အမ်ိဳးသမီးက ဟန္နာ၏လိပ္စာ ကိုပါ ေပးခဲ့သည္။
လိပ္စာ ပါ ဖုန္းနံပါတ္ကို ထပ္ဆက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတဦး က ဟန္နာ ကိုယ္တိုင္ ယခုအခ်ိန္မွာ ဘုိးဘြားရိပ္သာ တခု မွာ ေနထိုင္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊
ဖုန္းနံပါတ္တခု ကို ထပ္ေပးျပန္သည္။ ထို ဘုိးဘြားရိပ္သာ ကို ထပ္ဆက္
ေတာ့မွ က်ေနာ္တို႕ ဟန္နာ ကို ဆုိက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဖမ္းမိေတာ့သည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ဟန္နာ က်ေနာ္္တို႕ ရိပ္သာ မွာ ေနေနပါတယ္”
ရိပ္သာ ညႊန္မွဴး ကို က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ခုခ်ိန္မွာ ဟန္နာ့ ကုိ လာေတြ႕လွ်င္ အဆင္ေျပ မေျပ ေမးေတာ့၊ ဟန္နာ အိပ္ေပ်ာ္ေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ဟုတ္တာေပါ့ အခ်ိန္က ည ၁၀ နာရီေတာင္ ထုိးေနၿပီ။ သို႕ေသာ္ ကံေကာင္းလွ်င္ ဟန္နာ တေယာက္ မအိပ္ေသးဘဲ၊ တီဗီခန္းထဲမွာ သူ႕အႀကိဳက္ ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ား ၾကည့္ေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျဖၾကားခဲ့သည္။

နက္ျဖန္ထိ အေၾကြးမထားခ်င္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ညတြင္းခ်င္းပင္ ဟန္နာတို႕ ရိပ္သာ ကို က်ေနာ္ သြားခဲ့သည္။ တံခါး၀ မွာ ၀န္ထမ္းတဦးႏွင့္ ညႊန္မွဴး က ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ တတိယထပ္ ကို တက္သြားေတာ့ ညႊန္မွဴးခန္႕မွန္းသည့္အတိုင္း ဟန္နာတေယာက္ တီဗီခန္းထဲမွာ ဇာတ္လမ္းတြဲ
မ်ား ထုိင္ၾကည့္လို႕။

ဟန္နာသည္ မ်က္ႏွာထားခ်ိဳခ်ိဳ ႏွင့္ ေငြေရာင္ဆံပင္ေတြ လိႈင္းထေနေသာ အဖြားအုိ တဦးျဖစ္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြ က ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕လြန္းသည္။ ငယ္စဥ္ က မည္မွ်ေခ်ာေမာလွပမည္ ကို ယခုတိုင္တစြန္းတစ ေပၚလြင္က်န္ရစ္ေနေသးသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ကို ထုတ္ျပၿပီး၊ စာ ေလး ကို သူ႕လက္ထဲ ထည့္လိုက္႐ုံနွင့္ သူ စိ္တ္ေတြ လႈပ္႐ွား
မဆံုး ျဖစ္ေနၿပီ။
“လူေလးရယ္. . . ဒီစာ ဟာ မိုက္ကယ္နဲ႕ အဖြားနဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဆက္သြယ္ခဲ့
တဲ့ စာပါပဲ”
ႏူးညံ့သိ္မ္ေမြ႕လြန္းသည့္ သူ႕မ်က္လံုးေတြ က မႈန္ေ၀သီ လို႕ အတိတ္ကို ကူးလူး သြားပံုရသည္။
“ တို႕ေတြ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ၾကတာ. .အဲဒီတုန္း က အဖြားက ၁၆ ႏွစ္ေလ အေမက အရမ္းငယ္ေသးတယ္ ဆုိတာ တခ်က္ထဲနဲ႕ တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အခ်စ္ ကို မယံု စားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ျဖတ္ခိုင္းခဲ့တာ. . မုိက္ကယ္ က တကယ့္ လူေခ်ာကြယ္ . ။ မင္း တို႕ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း မင္းသားႀကီး ေ႐ွာင္ကြန္နရီ ကို သိတယ္ မလား. . .မိုက္ခ္ က တကယ့္ေ႐ွာင္ကြန္နရီ ကြ. .ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ေ႐ွာင္ကြန္နရီ ထက္ေတာင္ မုိက္ေသး. . .”

ငယ္မူျပန္ေနေသာ သူ႕စကားလံုးေတြ ေၾကာင့္ သူေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္မိၾကသည္။ ညႊန္မွဴးကေတာ့ တၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ က်ေနာ္နဲ႕ဟန္နာ အဖြဲ႕က်ေနသည္ ကို ထားခဲ့သည္။

“သူ႕နာမည္ အျပည့္အစံုက မိုက္ကယ္လ္ ဂိုးလ္စတိန္း တကယ္လို႕မ်ား မင္း သူ႕ကို ႐ွာေတြ႕ခဲ့ရင္ ဟန္နာ က သူ႕ကို ဒီေန႕ထက္ထိ မေမ့ႏုိင္ေသးဘူး၊ ဆုိတာနဲ႕ ဘယ္တုန္းကမွ အခ်စ္သစ္ မ႐ွာခဲ့ဘူး၊ လက္မထပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး ဆုိတာ
ေလး ေျပာျပလိုက္ပါကြယ္”
အၿပံဳးမပ်က္ေျပာေနေသာ္လည္း ဟန္နာ့မ်က္လံုးေတြ ထဲမွာ မ်က္ရည္တလဲ့လဲ့ ျဖစ္လို႕လာသည္။
“ငါ့စိတ္ပုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဘယ္သူမွ မုိက္ခ္ နဲ႕ လိုက္ဖက္
တယ္ လို႕ မခံစားမိဘူး. . .ငါက လြဲ ရင္ေပါ့. . ”

ရင္ထဲမွာ ဘာမွန္း မသိေသာ ခံစားခ်က္ေတြ တအုံုေႏြးေႏြးျဖင့္ က်ေနာ္ ဟန္နာ ကို ေက်းဇူးတင္စကားဆုိ၊ ႏႈတ္ဆက္ ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ပထမထပ္ ကို ဓါတ္ေလွကားျဖင့္ ဆင္းလာေတာ့ လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္းက
သိခ်င္ေဇာျဖင့္စပ္စုသည္။
“ဆရာ အဆင္ေျပခဲ့လား ဟန္နာက ဆရာ လုိခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ေပးႏိုင္လား”
“အင္း . . .ပိုင္႐ွင္နာမည္ေတာ့ အျပည့္အစံု သိလုိက္ရတာေပါ့ဗ်ာ. .”
လက္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ လုိက္ရမယ္မွန္းမသိေသာ ပိုင္႐ွင္မဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ကို ကိုင္လွ်က္သား။ ပိုက္ဆံအိပ္ကေလး က တကယ့္
ဖက္႐ွင္ေဟာင္းေလး၊ အညိဳေရာင္သားေရေပၚမွာ အနီေရာင္ခ်ဳပ္ေၾကာင္းေလးမ်ားျဖင့္၊ စကားေျပာရင္း ၀န္ထမ္း၏မ်က္လံုး က ပိုက္ဆံအိတ္ဆီ ေရာက္သြားသည္။
“ေနဦးဗ်. .ဒီပိုက္ဆံအိတ္ကို က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ မစၥတာ ဂိုးလ္စတိန္း ရဲ႕ အိတ္ပဲ”
“မစၥတာ ဂိုးလ္စတိန္း”
“ဟုတ္ကဲ့ မစၥတာ ဂိုးလ္စတိန္းဆိုတာ ႐ွစ္ထပ္မွာေနတဲ့ အဖိုးႀကီးတေယာက္ပဲ
သူက ခဏ ခဏ ပိုက္ဆံအိတ္ေပ်ာက္လြန္းလို႕ မွတ္မိေနတာပါ . .လမ္းေလွ်ာက္လည္း ထြက္တတ္တယ္”

က်ေနာ္ ဓါတ္ေလွကားျဖင့္ ညႊန္မွဴးဆီ ျပန္တက္ရသည္။ ညႊန္မွဴးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ညႊန္မွဴးလည္း အူလ်ားဖါးလ်ား လိုက္လာသည္။
အ႒မထပ္မွ သူနာျပဳက
“မစၥတာ ဂိုးလ္စတိန္းက ဒီအခ်ိန္မအိပ္ေသးပါဘူး သူစာၾကည့္ခန္းထဲမွာ စာဖတ္ေနပါတယ္” ဟု ေျပာျပသည္။
“ေ႐ွာင္ကြန္နရီ” ႀကီး က စာအုပ္တအုပ္ကို ဆိပ္ၿငိမ္စြာ ဖတ္ေနရာမွ က်ေနာ္တို႕ ၀င္လာေသာအခါ ညႊန္မွဴး ကို ေႏြးေထြးေသာ အၿပံဳးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ က်ေနာ့္ကို စူးစမ္းေသာ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။

ညႊန္မွဴး က “မစၥတာဂိုးလ္စတိန္း ပိုက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္ေနသလား”
ေမးေတာ့မွ
သူ႕ေဘာင္းဘီ ေနာက္အိတ္ထဲ ကမန္းကတမ္းစမ္းၾကည့္သည္။
“ဟုတ္ပ ေပ်ာက္ေနၿပီ”
က်ေနာ္က သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ အားရပါးရ ၿပံဳးၿပီး “ညေနခင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း က် ခဲ့မိတာ ျဖစ္မယ္။ ေမာင္ရင့္ကို ဆုခ် ရမယ္. ”
“ေနပါေစ ခင္ဗ်ာ . ဟုိ က်ေနာ္တခု ေျပာခ်င္တာ အဖုိးရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ ကို ပိုင္႐ွင္ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ဆုိတာ စံုုစမ္းဖို႕ က်ေနာ္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ေတြ႕တဲ့ စာေလး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆုိတာ. . .”

“ေၾသာ္ စာဖတ္လိုက္ေသးသလား”
မိုက္ကယ္လ္ ဂိုးစတိန္း က ဟန္မပ်က္ၿပံဳးေနေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ စိတ္မသက္သာေသာ အေငြ႕အသက္ေတြ လႊမ္းလို႕လာသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဟိုဒင္း က်ေနာ္ အဖိုးစာထဲမွာ ပါတဲ့ ဟန္နာ ကိုမ်ား သိသလားလို႕”
မိုက္ကယ္လ့္ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္ ေဖ်ာ့ေတာ့လို႕ သြားရသည္။
“ဘာေျပာတယ္ ေမာင္ရင္ က ဟန္နာ ကို သိတယ္ သူဘယ္မွာေနလဲဟင္ သူက်န္းက်န္းမာမာ ေကာ ႐ွိေသးရဲ႕လား. . အရင္တုန္းကလိုေကာ လွေသးလား. .”

သူ႕ေမးခြန္းေတြ တလစပ္ထြက္လာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ တြန္႕ဆုတ္သြားမိသည္။
“ေျပာစမ္းပါ လူေလးရယ္ . .မင္း ဟန္နာ ကို ဘယ္တုန္းက ေတြ႕ခဲ့တာလဲ”

“သူ ေနေကာငး္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ. .အဲ လွေသးလား ဆုိေတာ့ သူ႕အရြယ္နဲ႕ သူေတာ့ လွ ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ. .”
မိုက္ကယ္လ္ က သူ႕ကေလးကလား ေမးခြန္းေလးအတြက္ ႐ႈိးတိုး႐ွန္႕တန္႕ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္ ႐ွက္ၿပံဳးကေလးျဖင့္
“ က်ဳပ္ကို သူဘယ္မွာ ဆုိတာ ေျပာျပႏိုင္မလားဟင္ . .မနက္ျဖန္ . . မနက္ျဖန္ မိုးလင္းတာနဲ႕ သူ႕ဆီ ဖုန္းေခၚခ်င္လို႕ပါ. . ”
သူ႕ေနာက္ဆံုး စကားေလးေတြ က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ တိမ္၀င္လို႕ သြားခဲ့သည္္။ ထို႕ေနာက္ စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္ က်ေနာ့္လက္ေတြ ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ
“ သားရယ္ မင္း သိလား. . ဒီစာကို ရလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ တခုလံုး ၿပီးသြားၿပီ လို႕ ခံစားခဲ့ရတယ္ ငါ ငါ င့ါ တသက္ ဘယ္တုုန္းကမွ ဘယ္မိန္းမ ကိုမွ မခ်စ္မိခဲ့ေတာ့ဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွလည္း အိမ္ေထာင္မျပဳခဲ့ဘူး”

“မိုက္ကယ္လ္. . . က်ေနာ္နဲ႕ တဆိတ္ေလာက္ လုိက္ေပးပါလား”

စိတ္လႈပ္႐ွားမႈ အသီးသီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႕ သံုးဦးသား တတိယထပ္ကို ဓါတ္ေလွကား ျဖင့္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ တီဗီခန္းထဲမွာ ဟန္နာ က တီဗီၾကည့္ေနတုန္း။
ညႊန္မွဴး က ဟန္နာအနီးသုိ႕ သြားၿပီး သူ႕ကို မုိးၾကည့္ကာ
“ဟန္နာ ဒီလူ႕ကို ၾကည့္ပါဦး”
ဟု မိုက္ကယ္လ္ ကို ျပလိုက္သည္။
ဟန္နာက သူ႕မ်က္မွန္ေလး ကို ေသခ်ာပင့္ၿပီး မိုက္ကယ့္လ္ ကို ၾကည့္သည္။
ဘာစကားတခြန္းမွ ထြက္မလာေတာ့။
မိုက္ကယ္လ္ က အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေသာ စကားေတြ ကို တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ဟန္နာ့ အနီးကို ခ်ည္းကပ္သြားသည္။
“ဟန္နာ ဟန္နာ မုိက္ကယ္ေလ. . မိုက္ကယ္ ဂိုးလ္စတိန္းေလ. . မွတ္မိတယ္မလား ဟန္နာ”

ႏွစ္ဦးသား တုန္ရီစြာျဖင့္ တေယာက္လက္ကို တေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ခုံတန္းလ်ားေလးမွာ ယွဥ္လ်က္ ထိုင္ၾကသည္။
က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ မ်က္ရည္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ အုိး. . ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ဗ်ာ.။
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညႊန္မွဴးတေယာက္လည္း သူ႕ကိုယ္လံုးႀကီးမွ အားမနာ
တ႐ႈံ႕ရႈံ႕ျဖစ္လို႕ေနသည္။

“ ဘုရားသခင္ဟာ . . စစ္မွန္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ကို ပစ္ပယ္မထားဘူး ဆိုတာ
လက္ေတြ႕ျပတာဗ်. ..”

ရက္သတၱပါတ္ သံုးပါတ္ ခန္႕ၾကာေသာအခါမွာ သူ က်ေနာ့္ကို ဖုန္းေခၚသည္။

“လာမယ့္ တနဂၤေႏြ ခင္ဗ်ားမွာ ဘာအစီအစဥ္႐ွိ႐ွိ ဖ်က္ၿပီး မဂၤလာပြဲ တပြဲ ကို တက္ဖို႕ ဖိတ္ရမယ္။ ဟန္နာနဲ႕ မုိက္ကယ္လ္ တို႕ရဲဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ မွာ ခင္ဗ်ား မ႐ွိလို႕ မျဖစ္ဘူး ဆိုတာ ေတာ့ ခင္ဗ်ား နားလည္မွာေပါ့. . ”

ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ေသာ အလွပဆံုး မဂၤလာေဆာင္ ပြဲေလး တပြဲ။
သတို႕သမီးေကာ၊ သတို႕သားေကာ ယင္ဖုိ၊ ယင္မ မသန္းဖူးေသးသည့္
လူပ်ိဳ အပ်ိဳစစ္စစ္ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
နံ႕သာေရာင္ သတို႕သမီး ၀တ္စံုျဖင့္ ဟန္နာက တကယ့္အပ်ိဳမေလး အသြင္
ေဆာင္ေနသည္။ နက္ျပာေရာင္၀တ္စံုျဖင့္ ဂ်ိ္မ္းစ္ဘြန္းမင္းသား သတို႕သားႀကီးကလည္း ခန္႕ခန္႕ညားညား။
ရိပ္သာ မွ သူတုိ႕ေမာင္ႏွံအတူေနဖို႕ စပါယ္႐ွယ္ အခန္းတခန္း ကို စီစဥ္ေပးၿပီး လက္ဖြဲ႕သည္။
သတို႕သမီး က ၇၆ ႏွစ္၊ သတုိ႕သား က ၇၈ ႏွစ္။ လူ႕သက္တမ္းအရ သူုတို႕ေတြ ဘယ္ေတာ့ေလာက္မွ ၾကာ႐ွည္စြာ မေနရႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္၊
သူတို႕အခ်စ္ေတြ က ဤကမၻာေျမ တည္႐ွိသေရြ႕. . .
ႏွစ္ကာလေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာ႐ွည္တည္တံ့ေပဦးေတာ့မည္။

သူတို႕ဘ၀ေတြ တေလွ်ာက္လံုး. . .
ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေတာင္ ဒီအခ်စ္ေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္ပဲေလ. . .။ ။

ခ်ိဳတူးေဇာ္
၀၇၊ ၁၃၊ ၂၀၁၂
နံနက္ ၁၁ နာရီ
ေခတၱ ေမရီလန္း

Letter in the Wallet by Arnold Fine

From Reader's Digest July/August 2012 မွ ျပန္ဆိုပါတယ္။