အိုင္ဒဗလ်ဴပီ ပတ္စ္ပို႕႐ုံး ႏွင့္ ဘလက္ခ္လစ္စ္ မိတ္ေဆြမ်ား - ၄

လက္တကမ္းအလို. . .

ေနာက္ေန႕ ခ်ိန္းတဲ့ရက္ေရာက္ေတာ့ ဇြဲလံုလ-၀ိရီယထက္သန္စြာနဲ႕ က်ေနာ္ ကိုေဇာ္၀င္း႐ွိရာလာခဲ့ေတာ့ စားပြဲခံုမွာ အ႐ွင္းသားအလင္းသားသာေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုေဇာ္၀င္းတေယာက္မ႐ွိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ သူ႕ကိုေတြ႕ခ်င္လုိ႕ေစာင့္ေနၾကတဲ့ လူေတြသာ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာပါတယ္။ ေဘးက စားပြဲက ရဲအရာ႐ွိတခ်ိဳ႕ကိုေမးေပမယ့္ ကိုေဇာ္၀င္းတေယာက္ တျခားတာ၀န္နဲ႕ အလုပ္မ်ားေနတယ္ ညေနေလာက္မွ ဒီစားပြဲကုိျပန္လာႏိုင္မယ္ထင္တယ္ လို႕ေျပာပါတယ္။ ဘာတခုမွ ေရေရရာရာ ေျပာႏိုင္တဲ့သူမ႐ွိပါဘူး။

က်ေနာ္နဲ႕အတူ ထုိင္ေစာင့္ေနတဲ့ ဘလက္ခ္လစ္စ္ တ႐ုတ္မႀကီးဟာ စိတ္မ႐ွည္ႏိုင္ေတာ့ပဲ၊ ထ ၿပီး တ႐ုံးလံုးပတ္ ရဲအုပ္ကိုေဇာ္၀င္းကို ႐ွာပံုေတာ္ဖြင့္ပါေလေတာ့တယ္။ လဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေနတယ္ ေအာင္ေမ့လုိ႕ဆိုပဲ။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ျမန္မာ႐ုံးရည္အေတာ္၀ ဟန္တူေလရဲ႕။ခနအၾကာမွာေတာ့ ျပန္လာၿပီး“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ကိုေဇာ္၀င္း မွာ လူေတြကို အံုခဲေနတာပဲ လက္မွတ္ေတြထုိးေပးေနရတယ္” လို႕ျပန္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ေ႐ွ႕ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ ကိုေဇာ္၀င္းကိုအကဲခတ္ၿပီးသားမို႕  သူတာ၀န္ခ်ိန္မွာ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္ လို႕မထင္ထားခဲ့ပါဘူး။ဒီလုိနဲ႕ ေစာင့္သူေတြ ဆက္ေစာင့္ၾက၊ ျပန္သူေတြျပန္ၾကနဲ႕။

ေစာင့္သူေတြအခ်င္းခ်င္း ျမန္မာပီပီ စကားေတြလက္ဆံုက်ၾကသေပါ့ဗ်ာ။ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႕၊ သူကျဖင့္ဘယ္လို ဘလက္ခ္လစ္စ္၊ ငါကျဖင့္ ဘယ္လုိ ဘလက္ခ္လစ္စ္နဲ႕..။ ဘလက္ခ္လစ္စ္ ဋီကာေတြကလည္း စံုပါ့။ေနာက္ဆံုး ၀ုိင္းက စည္ကားလြန္းလို႕ ေဘးစားပြဲေတြက ရဲအရာ႐ွိေတြကေတာင္“ အင္း ကိုေဇာ္၀င္းရဲ႕ ဘလက္ခ္လစ္စ္ေတြ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းေတာင္ မိ္တ္ေဆြေတြျဖစ္ ေျပာဆိုရယ္ေမာေနၾကပါလား” တဲ့။ ဟားဟား က်ေနာ္တို႕ျမန္မာေတြက အဲဒီလုိမ်ိဳးပါပဲ၊ စိတ္ညစ္စရာ႐ွိလည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ၊ ေျပာေျပာဆုိဆိုနဲ႕ေလ။

တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႕အားလံုး ဘလက္ခ္လစ္စ္ နာမည္ပ်က္စာရင္းသြင္းခံရလို႕၊ အဆင္မေျပျဖစ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေလ..။ ဒါေပမယ့္လည္း ထုသားေပသား က်ၾကပံုမ်ား ရယ္လိုက္ေမာလုိက္နဲ႕။ ႐ုိးေနၿပီ လို႕ေျပာရမွာပါပဲ။ဒီလိုနဲ႕ညေနေစာင္းေလာက္က်ေတာ့ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနၾကတဲ့ ဇာတ္လုိက္ေက်ာ ္ ကိုေဇာ္၀င္းေရာက္လာေလရဲ႕။ ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕။ က်ေနာ့္ဗ်ာ ထမင္းေတာင္ မစားရေသးပါဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ ျမန္မာမ်ားပီပီ၊ ထမင္းအရင္စားဖို႕တုိက္တြန္းၾကေလရဲ႕။ အဲဒီမွာ ဘလက္ ခ္လစ္စ္ တ႐ုတ္မႀကီးက တစခန္းထပါေတာ့တယ္။

“ ဆရာတို႕ ႐ုံးက ဆိုင္က အရမ္းညစ္ပတ္တယ္။ ဆက္ဆံေရးလည္း အရမ္းညံ့တယ္ က်မ ခု ဗိုက္ေတာင္ေအာင့္ေနတယ္ ဆိုင္ကအဲဒီ တဆိုင္ထဲမုိ႕ မစားခ်င္လုိ႕ ” တဲ့။
ဟုတ္ပ။ အဲဒီေလာက္ လူေတြအမ်ားႀကီးလာတဲ့ ရုံးမွာ စနစ္တက် ကန္တင္းမ႐ွိဘူး၊ ေျပာလက္စ ေျပာရပါမယ္။ အိမ္သာေတာင္ မ႐ွိဘူး၊၀င္းထဲ ျဖစ္သလို၊ ယာယီအိမ္သာလုပ္ေပးထားတယ္။ မိုးရြာလုိက္ေတာ့ ဗြက္ေပါက္လုိ႕။ စားေသာက္ဆိုင္ကလည္းဗ်ာ။ ထုိင္စရာလံုလံုေလာက္ေလာက္မ႐ွိ၊ ဆက္ဆံေရးညံ့၊ အစားအေသာက္ညံ့၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း၊ ေျပာရင္ စားဖို႕နားဖို႕လာတာလားလုိ႕ ေမးတတ္ပါဦးမယ္။ ဒါမ်ိဳးႀကံဳခဲ့ဖူးေတာ့သိတယ္။ ဒီလိုစဥ္းစားတာဟာ လူကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိလို႕၊လူေတြ ဘယ္လုိသက္ေသာင့္သက္သာ လုပ္ႏိုင္ေအာင္၊ လာႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လုိ အေကာင္းဆံုး၀န္ေဆာင္မႈေပးမယ္လို႕ မစဥ္းစားသေရြ႕ က်ေနာ္တို႕တိုင္းျပည္ မတိုးတက္ႏိုင္ဘူး။ တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲေသးလို႕ ဆင္းရဲ ေခၽြတာရမယ္ ဆိုတာ မွားယြင္းတဲ့ အျမင္ပါ။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနထိုင္လုပ္ကိုင္မွ ခ်မ္းသာဖို႕ကို အားထုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္ႏိႈက္က အရင္က အဲဒီလိုျမင္ထင္ ခံယူခဲ့ေပမယ့္ ခုသေဘာေပါက္လာတာက လူ တဦးခ်င္းတေယာက္ခ်င္းရဲ႕ တန္ဖိုးကိုျမွင့္ေပး ႏိုင္မွ အဲဒီလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတန္ဖိုးျမင့္လာမယ္ဆိုတာပါ။

စကၤာပူမွာ ႐ုံးတိုင္းကို အဲယားကြန္ဒီး႐ွင္းစနစ္ေတြနဲ႕ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ခိုင္းသတဲ့။ အဲဒီအခါ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈေတြ၊ ၀န္ေဆာင္မႈေတြ ပိုျမင့္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္တဲ့။ က်ေနာ္တို႕ဆီက ႐ုံးေတြကေတာ့ ညစ္ထပ္ထပ္ စုတ္တီးစုတ္ဖတ္၊ ေရကိုမူလ ေခၽြတာၾက၊

လွ်စ္စစ္ကိုပါေခၽြတာပါ လုပ္ေနတုန္းပါ။ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ ေနျပည္ေတာ္႐ုံးႀကီးေတြလည္း သာယာေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္မ႐ွိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ခု အေမရိကမွာ ႐ုံးတိုင္း အေဆာက္အဦ တိုင္းကို အင္မတန္မွ ဂ႐ုစိုက္ေလရဲ႕။ ေနရာတိုင္းမွာ အလွအပစိတ္ၾကည္ႏူးေအာင္ ျပင္ဆင္ထားတယ္။
ၿမိဳ႕ကိုလည္း ဂ႐ုတစိုက္နဲ႕။ ဒါဟာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးေတြကို ႏူးည့ံေစ၊ အလုပ္လုပ္ရမွာ ပိုမုိေပ်ာ္ေမြ႕ေစတယ္။ ေၾသာ္ က်ေနာ္တို႕လူေတြ ဒီလုိဘယ္ေတာ့မွမ်ား ေနရပါ့ဗ်ာ..။

ကိုေဇာ္၀င္း နဲ႕ ရယ္လို႕ေမာလို႕ ျပႆနာေတြ တခုၿပီးတခု ႐ွင္းရင္း က်ေနာ့္အလွည့္က်ေတာ့ လုပ္ရမယ့္ ပံုစံေတြ၊ ေရးရမယ့္စာေတြ သူက ႐ွင္းျပ ေၾကာင္းျပတယ္။ ဒီလိုနဲ႕က်ေနာ္က ျပင္ဆင္လာတာေတြနဲ႕ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး ေနာက္ တရက္ခ်ိန္းျပန္ပါေလတယ္။ ဂ်ဴလိုင္ ဒုတိယပတ္ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူေနပါၿပီ။ ပ႐ုိဂရမ္က ၁ ပတ္၊ ၂ ပတ္ေလာက္ ေနာက္က်လုိ႕ရတယ္ ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္ေနာက္မက်ခ်င္ပါဘူး။

က်ေနာ္အရင္ဆံုးလုပ္ရမွာ..အသနားခံလႊာတင္ရမယ္တဲ့။ အဲဒီအသနားခံလႊာနဲ႕ က်ေနာ့္ရဲ႕ဘလက္ခ္လစ္စ္ကုိ စစ္ေဆးၿပီးေၾကာင္းကိုေဇာ္၀င္းရဲ႕ ေထာက္ခံစာ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ျပန္ေျဖ႐ွင္းစာေတြနဲ႕တင္၊ ၿပီးရင္ ဘုတ္အဖြဲ႕အစည္းအေ၀း၊ ဒု၀န္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုပဲ၊ မွာ ၾကားနာမယ္ေပါ့။ တခု႐ွိေသးတာက အဲဒီ ဘုတ္အဖြဲ႕အစည္းအေ၀းက တလ ကို ၁ ႀကိမ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၂ ႀကိမ္လုပ္တတ္ေပမယ့္ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အင္း..ေနာက္အပတ္ထဲ ဘုတ္အစည္းအေ၀း ႐ွိသည့္တိုင္..၊ မီပါ့မလား..လို႕ က်ေနာ္ အင္မတန္မွ စိတ္ပူေနပါေတာ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႕ သိတဲ့ ပတ္စ္ပို႕ပြဲစားတေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးၾကည့္ေတာ့ လမ္းေၾကာင္းတခုေတာ့ ႐ိွတယ္၊ ၄ ရက္ အၾကာဆံုး ၅ ရက္အတြင္းက်မယ္တဲ့။ က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားၿပီး သူ႕အိမ္ကိုသြားေမးလိုက္ပါတယ္။အိမ္ေထာင္စု ဇယားအတု၊ မွတ္ပံုတင္အတုနဲ႕ လုပ္ရမယ္၊ အဓိက က်ေနာ့္နာမည္ က အစ ေျပာင္းရမယ္တဲ့။အိမ္ေထာင္စု ဇယားတို႕ မွတ္ပံုတင္တို႕ဆိုတာ အတုဆိုေပမယ့္ ေျမ၀ယ္တာကလြဲရင္ အကုန္လုပ္လို႕ရတယ္။ အားလံုး လ၀က တံဆိပ္အစစ္နဲ႕ အစစ္ေတြခ်ည္းပဲတဲ့။အင္း ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာပဲ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အိုင္ဒဗလ်ဴပီကို က်ေနာ့္နာမည္အမွန္၊ အခ်က္အလက္မွန္ေတြနဲ႕ေလွ်ာက္ထားတာ။ သံ႐ုံးကေကာ ပ႐ုိဂရမ္ကေကာ ေဒတာအတုနဲ႕ပတ္စ္ပို႕ကိုလက္ခံမယ္မထင္။ ေနာက္ က်ေနာ္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးမသြားခ်င္၊ က်ေနာ္ တရား၀င္သြားၿပီး၊ တရား၀င္ျပန္လာခ်င္။ က်ေနာ္ဘာမွ မလိမ္ခ်င္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႕အႏုပညာသမားဆိုတာ နာမည္ေလးတလံုးနဲ႕ ရပ္တည္ရတာ။အဂတိကိုဆန္႕က်င္ေၾကာင္း တရား၀င္အတိအလင္း ေၾကညာေရးသားေနတဲ့ စာေရးဆရာက ေဒတာအတုနဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ ႏိုင္ငံတကာ စာေရးတဲ့ပြဲ ကိုတက္မလဲဗ်ာ..။ဒါေပမယ့္  ပံုမွန္နည္းနဲ႕ အခ်ိန္မီပါေတာ့မလား..ဇူလိုင္လ ၂ ပတ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီေလ...။          ။

ဆက္ပါ့မယ္
ခ်စ္ခင္စြာ
ခ်ိဳတူးေဇာ္